خلاصه ماشینی:
"آن معنی کجا و این معنی که الحال مشاهده میشود به کجا؟این جماعت الحال جانها میکنند و کوششهای بسیار میکنند،که خود را معروف شاه،یا مقرب امرا و اعیان و اهل دنیا و مال میکنند،به طمع اینکه کام خود را به لقمهای از جیفه دنیا متلذذ یا به شربتی از شراب آن شیرین کنند و در این بین اگر فرصتی بیابند،عقاید فاسدۀ خود را که ثمره آنها اعتقاد به مذهب جبر و بیاعتنایی به شرع و بیپروایی در دین است به آنها القا کنند و امری که به اعتقاد مشایخ آنها از جمله اسرار است،و باید پنهان کرد افشاء کنند و اظهار کنند و از اینجا جلب قلوب اهل دنیا کنند تا آنها را در جیفه دنیا با خود شریک کنند و چون متعرض شدن همۀ کلمات او الحال در عهده طاقت و حال من نیست، بلکه در گفتار فی الجمله هم خائفم.
نقل کردهاند که در زمان ملا جلال دوانی که از اعاظم علمای اهل سنت است،علمای اهل سنت مجتمع بودند،و این حدیث را مطرح کردند که آیا مراد از امام زمان چیست؟بعضی گفتند قرآن است(و بطلان آن واضح است که قرآن را امام زمان نگویند)و بعضی گفتند امام زمان«اولی الامر»یعنی هر کس که به سبب بیعت سلطان شود،و در آن وقت پادشاه ایشان شخصی بود مسمی به ایلدرم با یزید،ملا جلال دوانی رو کرد به آن علما و ریش خود را گرفت و گفت که:آیا این خوب است که حق تعالی در قیامت«جلال الدین محمد»را عذاب کند که چرا ایلدرم با یزید،را نشناختی؟!23 پادشاها،شیعیان پناها،ضعیفان امید گاها،این پیر ضعیف نحیف شکسته بنیان را به منزلۀ پدر مهربان فرض کن و سخنان ناهموارم را که مانند دوای تلخ[به] مذاق ناگوار است،در کام قبول خوش گوار کن،و از حلوا و شربت صحبت شیاطین زمان-که مانند طعام خوش طعم زهر دار است-کمال دوری اختیار کن که امیدوارم که بحول الله تعالی و قوته از ثمرات آنها بهرهمند و پرستگاری دارین سعادتمند باشید."