خلاصه ماشینی:
"از منظر امام امیر المؤمنین،عشق و محبت،درمانگر همه زشتیها و ناخالصیهاست و نه تنها زنگار آز،نخوت،طمع و هوا و هوس را میبرد،بلکه جنگ و جدالها و کینهتوزی و دشمنیها را نیز فرومینشاند و فروغ مهر و مهرورزی به دیگران را در ساحت دل میتاباند و همهء ناخالصیها را با آب حیات خود میشوید؛به وقل مولوی: هرکه را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و عیب کلی پاک شد (مثنوی،دفتر اول،ابیات،23-25) محبت و مهرورزی به مردم علاقه و مهرورزی به مردم،رساترین و نافذترین وسیله جلب رحمت و محبت خداوند است؛زیرا این دلبستگی،در راستای عشق و محبت به خداوند است.
حضرت امام علی علیه السلام میفرماید:«مردم فرزند دنیایند و هیچ فرزندی را برای دوستی و محبت به مادرش نمیتوان سرزنش کرد»(همان،حکمت 303)؛البته در صورتی که گذر،مقصود نهایی قرار گیرد و وسیله،مقصد پنداشته شود،خطر عظیم و بیماری صعب العلاج دنیافریفتگی و دنیازدگی پدید میآید که یکی از بخشهای مهم نهج البلاغه درباره همین خطر است.
همچنین امام علیه السلام خشم آنان را که در برابر فاسقان و گناهکاران به خشم آمدند و وظیفه نهی از منکر را فراموش نکردند و در برابر شبهات بیدینان،و اضلال،گمراهان ساکت ننشستند،میستایند و کار آنان را بزرگ میشمرد»(همان،نامه 38)و اجر و ثواب کسانی را که فسقپیشهگان را دشمن میدارند،گوشزد میکند و در این باره میفرماید:«و کسی که فسقپیشهگان را دشمن دارد و برای خداوند در غضب شود،خدا نیز در حمایت از او،به خشم میآید و در روز قیامت خشنودش میکند»(همان،حکمت 31)."