خلاصه ماشینی:
"سبک و شیوة تفسیری ملاصدرا در تفسیر قرآن 1- دیدگاه ملاصدرا درباره جنبههای ادبی تفسیر: گرچه ملاصدرا را باید از مفسرانی دانست که در تفسیر خود از شیوه معمول مفسران پیروی نموده و به تبعیت از آناندر آغاز تفسیر به بیان معانی واژهها و مفردات قرآن و نیز به ذکر انواع قراءات و موارد اختلاف میان قراء و نقل آراء آنان پرداخته است؛ اما به نکات ادبی و اعراب آیات و جنبههای بلاغی قرآن از خود توجه زیادی نشان نمیدهد، چرا که بحث در زمینه تفسیر لغوی و ظاهر الفاظ و جنبههای ادبی و بلاغی آن را چندان سودمند و وافی به مقصود نمیداند.
(22) وی در این باره نظمی به پارسی سروده است: هست قرآن چون طعامی کز سما گشته نازل از برای اغتدا اغتذای آدم از لوح و قلم اغتذا یابد دواب از راه فم «فی السماء رزقکم» گفته خدا رزق انسان گشته نازل از سما روزی انسان رسد از آسمان روزی حیوان بود از آش و نان تو ز قرآن بنگری افسانهها قشر و که بینی نه مغز و دانهها هست بهر آدمی دهن و لبوب تبن و قشر از بهر حیوان نی حبوب تو ز قرآن مینجویی غیر حرف جان دهی بهتر لغت یا نحو و صرف اندر سعیی همیشه با شتاب که نباشد فرق از تو تا دواب ملاصدرا پس از آنکه علوم مختلف را به موائد و اغذیه تشبیه مینماید میگوید هر کس که با توجه به اندیشه و فراخور عقل و دانش خود از این معانی و موائد قرآنی بهره میگیرد.
4- روش ملاصدرا در تفسیر آیات موهم تشبیه: ملاصدرا، با توجه به اختلاف آراء مفسران درباره آیات موهم تشبیه، آنها را به چهار گروه تقسیم نموده و در این باره چنین گفته است: «بدانکه مردمانرا در بخش متشابهات قرآن و حدیث مانند شریفه «یدالله فوق ایدیهم»: (26) (روی دستهایشان دست خداست."