چکیده:
پدیده مهاجرت سرمایه های انسانی و مالی ازکشوری به کشور دیگر،فرایندیدینامیک است که علل و عواملمختلفی می توانند برآن تاثیر داشته باشند و نباید چنین تصور شودکه تصمیمات شخصی و منافع محدود و شخصی افرادبه تنهایی سبب ایجاد موج مهاجرت از کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته به سمتدنیای پیشرفته می شود. به عبارت دیگر،این حرکت گروهی که برحسب زمان و مکان و علل و عوامل آن شدت و ضعفمی یابد؛ حاصل برآیند نظرات و تصمیمات افرادی است که بدون غرض ورزی و تنها برای دستیابی به رفاه و امکانات بهتر و اثربخشی بیشتر،اقدامبه مهاجرت می کنند؛ در این رهگذر اما آنچه حایز اهمیت بسیار است،دوام و قوام مهاجرت انجام گرفته و میزان تمایل مهاجرین در اقامت پس از مهاجرت در کشور مقصد می باشد.در پژوهش حاضر کوشششدهتابهتحلیل نسبت تمایل ایرانیان در مهاجرت به دبی و میزان تمایل آنان در ادامه اقامت آنان در این امیر نشین پرداخته شود.روش تحقیقترکیبیازروشهایاسنادی3،تحلیلی4،میدانی5و کیفی6استوجامعهآماریآنرا ایرانیان رده های مختلف شغلی اعم از رده های شغلی بالا، متوسط و پایینمقیم و ساکن دبی تشکیل می دهد.
حجم نمونه پژوهش بر اساس فرمول کوکران برابربا200ایرانی مقیم دبیاست که از طریق روش مطبق نسبی از میان450هزار ایرانی ساکن دبیانتخاب شده اند. بااستفادهاز آمارههای استنباطیکندال تاو سی و کرامر وی،به تحلیل دادههای پژوهش پرداختهشده است.یافتههایپژوهشنشانمیدهد کهنسبت تمایل ایرانیان در مهاجرتبه دبیبا میزان تمایل آنان برای اقامت درآن همخوانی نداشته و علی رغم تب شدید تمایل ایرانیان برای مهاجرت به دبی در اواخر دهه 70شاهد نوعی افت نرخ تقاضای مهاجرت و همچنین تمایل کمتر مهاجرت و اقامت در این امیر نشین در اواخر دهه 80هستیم.علل و کم و کیف بر هم خوردن چنین نسبتی در قالب پژوهش حاضر مورد بررسی قرار گرفته و رابطه مثبت و یا منفی و یا وجود و یا عدم همبستگی میان متغیرها به اثبات می رسد.