چکیده:
هدف این پژوهش شناسایی رابطه بهزیستی معنوی و امیدواری با رضایت از زندگی در سالمندان می باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است و 85 نفر (46 مرد و 39 زن) از ساکنان خانه سالمندان همدان و ملایر انتخاب و به پرسش نامه های بهزیستی معنوی، امیدواری، و رضایت از زندگی پاسخ دادند. تحلیل نتایج با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، و تحلیل رگرسیون صورت گرفت. نتایج نشان داد که بین بهزیستی معنوی (65/0=r) و امیدواری (45/0=r)، با رضایت از زندگی رابطه معنادار وجود داشت (01/0>p). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که بهزیستی معنوی و امیدواری قادرند که 40 درصد از واریانس رضایت از زندگی سالمندان را تبیین کنند. در متغیر های امیدواری (03/2=t، 05/0>p) و رضایت از زندگی میانگین مردان بیشتر از زنان و در سایر خرده مقیاس ها بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. نتایج نهایی نشان می دهد که بین بهزیستی معنوی و امیدواری با رضایت از زندگی در سالمندان رابطه معنادار مثبت وجود دارد. این دو متغیر سهم قابل توجهی از واریانس رضایت از زندگی را تبیین می کنند.
The present paper seeks to investigate the relationship of spiritual well-being and hope with life satisfaction among the aged. Based on a descriptive-correlative approach، this study was conducted on 85 people (46 men and 39 women) from the old folks' homes in Hamadan and Malayer. They completed questionnaires about spiritual well-being، hope، and life satisfaction. The results which were analyzed by Pearson correlation coefficient، independent t-test and regression analysis show that the relationship of spiritual well-being (r=0.65) and hope (r=0.45) with life satisfaction is significant (p<0.01). Furthermore، the results of regression analysis show that spiritual well-being and hope can explain %40 of the variance of the life satisfaction of the aged. The mean of the variables of hope (t=2.03، p<0.05) among men was greater than those among women. Besides، no significant difference between these two groups was detected with regard to other subscales. The results also show that the relationship of spiritual well-being and hope with the life satisfaction of the aged is positive and significant. These two variables explain a considerable portion of variance of life satisfaction
خلاصه ماشینی:
"نتایج نهایی نشان میدهد که بین بهزیستی معنوی و امیدواری با رضایت از زندگی در سالمندان رابطه معنادار مثبت وجود دارد.
<H2>روش پژوهش</H2> این پژوهش، از نوع توصیفی- همبستگی است و در آن، رابطة بین متغیرهای بهزیستی ذهنی، امیدواری و رضایت از زندگی بررسی میشود.
با وجود اینکه همة این افراد در خانة سالمندان زندگی میکردند و تقریبا از شرایط مشابهی برخوردار بودند، ممکن است احساس استقلال بالاتر مردان در زندگی، که از تربیت و فرهنگ نیز اثر میپذیرد و نیز وابستگی و عاطفی بودن زنان سالمند و دوری آنها از خانواده و اقوام با کاهش دادن منابع امید در زنان رضایت از زندگی آنان را بیشتر تحت تأثیر قرار دهد.
با توجه به اینکه سالمندانی که دور از خانه و خانواده زندگی میکنند و به دلایل بسیار، بیش از سالمندانی که با خانواده زندگی میکنند، ممکن است امیدواری کمتری داشته باشند و رضایت آنها از زندگی پایینتر باشد، برنامهریزی جهت افزایش امید و هدفمندی با تأکید و تکیه بر آموزشهای معنوی و مذهبی اصیل، عمیق و در صورت امکان برنامههای دستهجمعی برای تعمیق احساسات بینفردی و درونفردی در این گروه از افراد جامعه، که روزبهروز بر تعداد آنان افزوده میشود، ضروری است.
Pavot, W, &amp; et al, 1991, Further validation of the satisfaction with life scale: Evidence for the cross-method convergence of well-being measures, Journal of Personality Assessment, v.
R, &amp; et al, 1991, The will and the ways: Development and validation of an individual-differences measure of hope, Journal of Personality and Social Psychology, v."