خلاصه ماشینی:
") مرحلهء گذار تقریبا تا اواسط دههء 70 ادامه یافت-البته با کمی تقدیم و تأخیر نسبت به هر یک از شیخ نشینها مثلا کویت و عمان به عنوان اولین و آخرین کشورهایی که مرزهایشان را به جهان خارج گشودند با مختصری تقدیم و یا تأخیر نسبت به دیگران،این مرحله را به پایان بردند-و از این به بعد آنها به دوران بلوغ خود پای گذاشتند و در صحنهء جهانی و عربی و تا حدودی اسلامی،سیاستی فال و پر تحرک در پیش گرفتند،از انزوا به در آمدند و سیاست انزوا طلبانهء نسل پیشین را که عمدتا از جهل به وضع موجود و شرم و نگرانی از عدم تطابق و گریز از آنچه جدید بود و مخالف معیارها و ارزشهایشان نشأت میگرفت برای همیشه به دور افکندند،تا بدانجا که سیاست عربی آنان از بسیاری از کشورهای مترقی عرب پیشی گرفت و عملا پرچم دفاع از عربیت را به دوش گرفتند و دیگران هم دیر و یا زود چنین نقشی را پذیرفتند.
آنچه بدانها ثبات و تداوم میبخشد همانا همکاری فعال و همه جانبهء سیاسی وامنیتی و اطلاعاتی و نظامی آنهاست و بالأخره باید گفت غربیان و بویژه امریکاییها و انگلیسها که تعیین کنندهترین عنصر خارجی سیاست داخلی این کشورهایند در حال حاضر مایل به تغییراتی مهم در سیستم سیاسی آنان نیستند و این عدم تمایل آنها نه برای آن است که علاقهء خاصی به حکام فعلی دارند،آنها به جز به منافع خود به هیچ چیز دیگری نمیاندیشند:مسئله این است که در این کشورها نیروی جانشینی وجود ندارد که تا با کمترین عوارض بر سر کارش آورند و بدین وسیله منافعشان بیشتر و بهتر تأمین شود، خصوصا که اگر بخواهد چنین اقدامی در شرایط کنونی صورت گیرد میباید به طور هم زمان در تمامی کشورهای منطقه،از سعودی گرفته تا عمان،انجام پذیرد."