چکیده:
سیره ابراهیم خلیل(ع)از دیدگاه قرآن کریم ابعاد گوناگونی دارد که هر یک در جای
خود از اهمیت ویژهای بر خوردار است.یکی از مهمترین آنها مبارزات پی گیر این پیامبر
بزرگ با شرک و بت پرستی و سایر جلوههای طاغوت است که در قرآن کریم بارها ماجرای
این مبارزات بیان شده است.عمده مبارزات او به صورت مناظرات شفاهی در قالب استدلالهای عقلی یا برهانهای
فطری، نمود یافته است.این مناظرات هنگام اولین رو یا رویی او با آزر از محیط
خانواده آغاز میگردد و سپس در رو یا روییهای مختلف با قوم بت پرست ادامه
مییابد.درز این مقاله جریان مناظره ابراهیم(ع)با آزر و قوم بت پرست او تحت مطالعه
و بررسی قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"(26) ابراهیم(ع)وقتی قوم خویش را بی دلیل یافت وآنها را به تقلید کور کورانه از پدرانشان معترف ساخت، نتیجه گرفت که پرستش چیزی بدون دلیل و تنها به صرف تقلید، عین ضلالت و گمراهی است؛پس شما و پدرانتان در گمراهی آشکار به سر میبرید(آیا نمیخواهید بیندیشید تا به گمراهی خویش پی ببرید؟) اما از آنجا که محیط آنها سراپا کفر و بت پرستی است و از توحید و یگانه پرستی هیچ خبری نیست، قوم ابراهیم(ع)گمراهی خویش را به سادگی باور نمیکنند و از ابراهیم(ع) میپرسند:آیا تو با ما مزاح میکنی و به استهزای ما پرداختهای یا راه راست را به ما نشان میدهی؟ ابراهیم(ع)در پاسخ به جواب سادهای بسنده نکرد که بگوید مزاح نمیکنم و راه حق را به شما نشان میدهم؛بلکه آنها را در این هنگام به سوی پروردگار آسمانها و زمین، یعنی آفریدگار جهانیان دعوت نمود و خود را شاهد ربوبیت و خالق بودن او دانست و گفت:"بلکه پروردگار شما همان پروردگار آسمانها و زمین است که آنها را آفرید و من بر این سخن، به یقین گواهی میدهم.
(67) ا سؤال دوم- درباره آیه مورد بحث{/(الذی اطمع ان یغفرلی خطیئتی یوم الدین)/}سؤال دیگری مطرح میشود که چرا ابراهیم خلیل(ع)خطیئه را به خودش نسبت داده است، در حالی که او را از بزرگترین پیامبران الهی و از گناه و خطا معصوم میدانیم؟ در پاسخ به این پرسش نیز، سخنان گوناگونی وجود دارد، بعضی گفتهاند:این سخن ابراهیم(ع) به خاطر آموزش پیروانش بود که بدین وسیله از ارتکاب گناهان بر حذر باشند و در عین حال برای لغزشها و گناهان احتمالی خویش از خداوند استغفار نمایند."