چکیده:
آیا می توان گفت فرو بردن خشم در روابط انسانی، زمینه ساز آرامش، سلامت روان و ارتقای فرهنگ است. مقاله حاضر، درمقام پاسخ به این پرسش است. رویکرد این مطالعه توصیفی بوده که با گردآوری اطلاعات از متون اسلامی و منابع پژوهشی علمی به کمک روش تحلیل اسنادی انجام گرفته است. بررسی مطالعات انجام شده نشان می دهد میان دیدگاه اسلامی و غربی درباره چگونگی مواجه شدن با خشم ، تفاوت اساسی وجود دارد. در دیدگاه غربی خشم بیمارگون را باید درمان کرد، اما در همان حال نباید خشم را سرکوب کرد. در این دیدگاه ها به طور معمول به علت ایجاد خشم توجه نمی شود، اما روایات اسلامی در بحث کظم، غیظ سعی در حل کردن ریشه ای مسئله دارد داشته های این پژوهش نشان می دهد بروز خشم نه تنها به سلامت کمکی نمی کند، بلکه علاوه بر سلامت روان، بر سلامت جسم افراد نیز تاثیر نامطلوب دارد، درصورتی که بررسی احادیث پیشوایان اسلام نشان می دهد فرو بردن خشم، افزون بر تامین سلامت و امنیت افراد، آنان او را به سمت کمال عقل نیز رهنمون می سازد.
Can it be said that suppressing the anger in human relations prepares the ground for peace، mental health، and upgrading the culture? The present article is intended to answer the above question. The approach of this study is descriptive، which is carried out by collecting information from Islamic sources and scientific research sources with the help of analytical-documentary method. Examining the performed study indicates that there is a fundamental difference between the Islamic and Western perspectives as to how to face anger. From the Western point of view، the sick anger has to be cured but at the same time، anger should not be suppressed. In this viewpoint، the cause for anger is normally not taken into consideration. In Islamic traditions، however، suppression of anger is viewed as radically curing the problem. The findings of this research show that the outburst of anger not only would not help one’s health، but would also leave an undesirable effect on people’s mental health as well as their physical health، whereas studying some traditions related from the leaders of Islam show that suppressing one’s anger would not only result in one’s health and safety، but it would lead them to perfection of intellect as well.
خلاصه ماشینی:
در این دیدگاه ها به طور معمول به علت ایجاد خشم توجه نمیشود، اما روایات اسلامی در بحث کظم، غیظ سعی در حل کردن ریشهای مسئله دارد داشتههای این پژوهش نشان میدهد بروز خشم نه تنها به سلامت کمکی نمیکند، بلکه علاوه بر سلامت روان، بر سلامت جسم افراد نیز تأثیر نامطلوب دارد، درصورتی که بررسی احادیث پیشوایان اسلام نشان میدهد فرو بردن خشم، افزون بر تأمین سلامت و امنیت افراد، آنان او را به سمت کمال عقل نیز رهنمون می سازد.
شواهد تجربی نیز بیانگر آن است که آموزش، در کنترل و مدیریت خشم تأثیر بسزایی دارد (لیندسی و همکاران،2003) پژوهشها نشان میدهند آموزش مهارتهای مدیریت خشم، روش مناسبی برای کاهش خشونت خانوادگی بوده است (تفرشی و همکاران،1392، ص299).
اسلام هیچ یک از این دو راه را تأیید نمیکند، بلکه به کظم غیظ توصیه مینماید، تا آنجا که آشکارا بیان شده است که اگر کسی هنگام خشم خوددار نباشد، از اهل بیت نیست (اصول کافی، ج2، ص ۶37؛ نهج الفصاحه، ح 2۶28) «کظم غیظ»، اگر چه به طور دقیق همان حلم نیست، اما بدین معناست که انسان نمی گذارد آثار غضب ظهور نماید.
همسرآزاری (کرمی و همکاران،1392، ص91_99) و کودک آزاری(عربگل و همکاران، 1392، ص202_ 210) از جمله آسیبهای خانوادگی ناتوانی افراد در کنترل خشم خود هستند و این آموزش مهارت های مدیریت خشم است که در کاهش خشونتها (تفرشی و همکاران،1392، ص299) تأثیر دارد.
The present article tries to answer this questions in a comparative study scientific literature and Islamic literature on the effects of anger and Kazm on mental health.