خلاصه ماشینی:
"(1)آنچه اکنون از زبان مادی در دسترس است تنها چند واژه است که از این زبان به زبان فارسی باستان و زبان یونانی راه یافته و ضبط شده است که از آن جمله میتوان به لغات وزرک akarazaW (بزرگ)خشایثی یه ayihtayahsX (شاه)،اسن nasa (سنگ)و میثره arhtiM (مهر) اشاره کرد.
هیچ اثر مکتوبی از زبان سکایی باستان باقی نمانده است مگر تعدادی لغت که از جملهء آنها میتوان به تعدادی از اسامی خاص و نیز چند واژه دیگر مانند tnavra ارونت(تند و سریع) اسپ apsa (اسب)،چرم amrac (چرم)،هپت atpah (هفت)و هشک aksuh (خشک)،اشاره کرد.
زبان و ادبیات فارسی باستان در اوایل قرن هفتم پیش از میلاد،هخامنش، دست نشاندهء ماد،دولت پارسی هخامنشی را به وجود آورد و کوروش پارسی از نوادگان هخامنش در سال 550 ق.
زبان فارسی باستان به خط میخی از چپ به راست نوشته میشد و حروف این خط مرکب از علائم و اشکالی شبیه به میخ بوده است.
اکثر محققان و ایرانشناسان،وجود اشعار موزون هجایی در یشتها را تأیید کرده و دو گونه شعر را به لحاظ مضمون در آن تشخیص دادهاند:اشعاری که در آن از کارها و اعمال فرشتگان و قهرمانان و شهریاران اساطیری،به گونهای شاعرانه سخن به میان رفته است و صور خیال و تشبیهات شعری در آنها دیده میشود؛ابیات این گروه هشت هجایی هستند.
احتمالا در ابتدای دورهء ساسانی تلاش کردند که این نامهء مقدس را به خط فارسی میانه(کتابت پهلوی)،بنویسند اما در خط پهلوی اشکالاتی وجود داشت،مانند اینکه برای یک نویسه(صورت مکتوب)،چندین آوا(صورت ملفوظ)،وجود داشت."