چکیده:
مقدمه : دیابت یک بیماری مزمن بوده و یکی از موارد بسیار مهم در امر مراقبت از بیماران مزمن ، بررسی کیفیت زندگی بیماران است . مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران دیابت نوع دو و ارتباط آن با برخی از متغیرهای دموگرافیک انجام شده است . مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی ٨٠ بیمار مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره ) شهر تهران با تشخیص بیماری دیابت نوع دو شرکت داشتند. نمونه گیری به روش مستمر انجام و داده ها با استفاده از فرم اطلاعات فردی و پرسشنامه کیفیت زندگی، کیفیت زندگی بیماران دیابتی، جمع آوری شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات به کمک آزمون های آماری تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه انجام شده است . نتایج : کمترین میانگین نمرات کیفیت زندگی مربوط به بعد بیماری و بیشترین میانگین مربوط به بعد اجتماعی بود. ارتباط معناداری بین وجود عوارض چشمی (0.02=P) و مدت زمان ابتلا به بیماری (0.001>P) با کیفیت زندگی در حیطه جسمی وجود داشت . ارتباط درآمد افراد با کیفیت زندگی مربوط به بخش روانی (0.02=P)، اقتصادی (0.001>P) و نمره کلی (0.02=P) معنادار بود. همچنین ارتباط آماری معناداری بین وجود عوارض پای دیابتیک با نمره کلی کیفیت زندگی مشاهده شد (0.04=P). نتیجه گیری: باتوجه به ارتباط بین کیفیت زندگی و برخی متغیرهای دموگرافیک استفاده از رویکردهای مناسب مراقبتی ارتقاء کیفیت زندگی ازجمله اجرای برنامه های آموزشی برای بیماران مبتلابه بیماری دیابت توصیه میشود.
Introduction: Diabetes is a chronic disease, and one of the most important issues in the care of chronic patients is to evaluate their quality of life (QOL). This study aimed to determine the quality of life in patients with type II diabetes and its relationship with some demographic variables. Methods: In this cross-sectional descriptive design, 80 diabetic patients admitted to Imam Khomeini Hospital in Tehran city were selected by constant sampling. Data collection tools included demographic information form and diabetic patients’ QOL questionnaire. Data was analyzed using performing ANOVA and independent t-test. Results: The lowest mean score of QOL was related to disease dimension and the highest mean score was related to the social dimension. There was a significant relation between ocular complications (P=0.02) and the disease duration (P<0.001) and physical aspects of quality of life. There was a significant relationship between individuals' income with quality of life in terms of mental health (P=0.02, economical (P<0.001) conditions, and the total quality of life score (P=0.02) was significant. In addition, there was a significant relationship was obtained between diabetic foot complications and total QOL score (P=0.04). Conclusion: Regarding the relationship between QOL and some demographic variables, using appropriate caring approaches such as executing educational programs for diabetic patients is recommended.
خلاصه ماشینی:
"نتایج مطالعه وزیرینژاد و همکاران با هدف اطلاعات فردی و اجتماعی شامل متغیرهای سن (٣٠-٥٠، ٥١-٧٠ و مقایسه کیفیت زندگی در دو گروه افراد دیابتی و سالم نشان داد که بالای ٧٠ سال )، جنس ، سطح تحصیلات (زیر دیپلم ، دیپلم و نسبت افراد با کیفیت زندگی نامطلوب در گروه دیابت به طور معناداری تحصیلات دانشگاهی)، وضعیت اقتصادی (میزان درآمد ماهیانه کافی، بیش از گروه سالم است .
سینیز (٦) و تزریقی و خوراکی)، وضعیت تأهل (مجرد، متأهل ، همسر فوت و همکاران نیز در ارزیابی کیفیت زندگی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو به جداشده )، عضویت در انجمن بیماران دیابتی (بله و خیر)، وضعیت اشتغال (خانه دار، شاغل ، بازنشسته )، وجود عوارض دیابت (چشمی، بیماران دیگر به طور معناداری بالاتر بود (٠٠٢=P) اما اختلاف میانگین نمره قلبی، کلیوی، پای دیابتی) و اینکه بیمار با چه کسی زندگی میکند کیفیت زندگی در سایر حیطه ها یعنی بخش روانی، اجتماعی، اقتصادی و (همسر، فرزندان ، همسر و فرزندان ) بود.
بنابراین از تحقیقات فوق برمیآید که شیوع سنی بررسی کیفیت زندگی افراد مورد مطالعه در کل نشان داد که بیشترین درصد بیماران دیابتی در محدوده ٦٥-٥٥ سال میباشد که میانگین نمرات کیفیت زندگی در بعد بیماری و درمان کمتر از بقیه باعث شده دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیکی در افراد بوده و بیشترین میانگین مربوط به بعد اجتماعی میباشد که با تحقیق میانسال باشد (٥ و ١١)."