چکیده:
سدة دوم هجری در جوّ اختناق دوران سیاه استبد اد هارون الرّشید در شهر بغداد، شاعری ب ه نام منصور بن زبر قان بن سلمه زندگی می کرد. وی در دوران سرکوب علویان وستم به ساحت اهل بیـت (ع ) بازبـان شـعر خـود فریـاد گـر مصیب وستمی بود که از ناحیه عباسیان بر اهل بیت (ع ) وارد می شد.واز طرفی با مرثیه سـرایی و مدیحه گویی تو انست ،فضایل ومناقب آنان را در اشعار خودبطور صادقانه وبا صراحت لهجه بیـان کند و به همگان برساند. منصور نمری با تکیه بر اصل تقّیه ١ خودرابه دربارهارون نزدیک کرده ولی دیری نپایید که تشیّع وی توسط استادش عتّابی برای هارون آشکار شد وبه دنبال آن هارون به کارگزارش د ستور داد ،هرجا منصور نمرّی را یافتند دست وزبانش را قطع کنند وسپس گردنش را بزنند. بعد از م رگ منصور نمرّی وسوزاندن دیـوان اشـعارش هیچگونـه کوشـشی در جمـع آوری ونگهداری اشعار وی بخاطر ترس از حکومت وقت صورت نگرفت .از همین رو تعداد اشعار وقصاید بجا ماندة وی اندک است .لذا ضرورت دارد شخصیّت این شاعر شیعی متعهّد بررسی وبـه ادبیـات سیاسی جهان اسلام معرفی گردد. این مقاله با مراجعه به امّهات کتب ادبی، تراجم ، امالی ومعاجم و ...بـه معرفـی گوشـه ای از شخصیّت وی می پردازد و امیدوار است گامی هر چند کوچک در امر احیاء ادبیات متعهّد وسی اسی شیعی بردارد.
خلاصه ماشینی:
"(سید جواد شبر، ادب الطف ، ج ١، ص ٢١٢) ومرحوم سید حس ن صدر ضمن تأیید گفتۀ فوق در کتاب «تأسیس الـشیعه »چنـین نقـل کرده است : «کان یواری فی مدح هرون العباسی بعلـی علیـه الـسلام تلمیحـا منـه الـی الحـدیث المشهور «انت منی بمنزله هارون من موسی لقوله : آل الرسول خیار الناس کلهم وخیر آل رسول الله هرون - منصور نمری در مدح هارون الرشید به حضرت علی علیه السلام توریه می کرد با توجه به حدیث شریف حضرت رسول اکرم (ص ) که خطاب به حـضرت علـی (ع ) فرمود: نسبت تو به من مانند نسبت هارون به موسی می باشد.
(جعفر مرتضی حسینی ، زنـدگی سیاسـی هـشتمین امـام ، ص در دوران حکومت عمـربن عبـدالعزیز و در بخـش پا یـانی حکومـت امویـان و بخـش آغازین حکومت عباسیان که مصادف با دوران امامت حضرت امام باقر (ع ) و حضرت امـام صادق علیه السلام است ، مجددا شرایط سیاسی و اجتماعی نـسبتا خـوبی بـرای اهـل بیـت و شیعیان آماده گردید، زیرا حکومت امویان رو به سقوط و انقراض بود و حاکمان امـوی در اضطراب روحی و فکری بسر می بردند و در نتیجه فرصت و مجال اعمال فشار علیه علویان و طالبیان را نداشتند، در آغاز حکومت عباسیان نیز به خاطر عدم استقرار و ثبات لازم و نیـز به دلیل اینکه به انگیزه دفاع از علویان و خشنودی آل محمد (ص ) و بـا کمـک شـیعیان بـر امویان غلبه یافته بودنـد، اهـل بیـت علـیهم الـسلام و پیـروان آنـان از موقعیـت نـسبتا خـوبی برخوردار شدند."