چکیده:
گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشکده زبان های خارجی، دانشگاه تهران، ایران
جهان اسطوره ای، جهانی است که نمادهای سازنده آن از بسیاری جهات مشترکند و همواره چهره ای متفاوت از جهان رئالیستی را به تصویر می کشند. البته همین نگرش شگفت انگیز به جهان پیرامون، موجب غنای ادبیات می گردد و اشتراکات جهان استعاری نمادها، سبب سهولت پژوهش در آثار نویسندگان و شاعران نامدار با رویکردی تطبیقی می شود. آنچه در این مقاله مورد توجه نگارنده قرار گرفته، پژوهش در اشعار برجسته نویسندگان شهیر فرانسوی در عصر طلایی رمانتیسم، یعنی در سده نوزدهم میلادی است، که در آن به بازسازی نماد پرنده پرداخته اند. در این زمینه، توجه نگارنده به اشعار ارزشمند ادب پارسی، در جهت غنابخشی به مفاهیم عمیق استعاری نماد پرنده، گامی برای شناخت اشتراکات و تفاوت های موجود در عرصه ادب فرانسه و فارسی است.
خلاصه ماشینی:
"در افسانهها نیز،گاه پرواز پرندگان با آرزوی شاعر به سوی تعالی و گاهی آواز دلانگیز
بنابراین این نقش پرنده،در همهء اشعار بالا نقشی توصیفی است و نگاه شاعر به آنها
در این ابیات،تنهایی قو و تنهایی دریا حکایت از احوالات شاعر نیز دارد.
این روست که در بسیاری از اشعار جهان،پرنده نماد شاعر میشود.
دل انگیز،و چشمان نافذ پرندگان است که موجب برتری آنان در میان همهء موجودات شده
بهتر میرسد به سپهری که در انتظار توست(356) این تواناییهای منحصر به فرد،که به موجب آن مرغان و پرندگان نماد پرواز و نفوذ نگاه
شباهتهای فراوانی را میان خود و پرندگان مییابند،تا جایی که پرنده نماد خود شاعر
شباهتهای فراوانی را میان خود و پرندگان بیابد:آنان نیز همچون شاعر از چرخ روزگار
اسطورهء پرنده-شاعر همواره در ادبیات جهان مطرح شده و آواز پرنده با سرود و شعر شاعر در هم آمیخته است:هر مرغ به دستانی،در گلشن شاه آید بلبل به نواسازی،حافظ به غزل گویی
البته ادب فارسی نیز از این اسطوره در اشعار خود بهره برده است.
که به بررسی انسان کامل و آرمانی میپردازد و آن را به این پرندهء اسطورهای تشبیه میکند، شعر فخر الدین عراقی است که میگوید:شهبازم و شکار جهان نیست در خورم ناگه بود که از کف ایام بر پرم
یکی شدن نماد پرنده و شاعر در آثار بسیاری از شعرای قرن نوزدهم مشاهده و تبدیل به
اسطوره پرنده-شاعر که در قرن بیستم نیز در آثار شعرایی همچون بلز
پرندگان نیز نماد روحی گشتند که از کالبد خاکی خلاص میشود و چون به جهان ماوراء"