چکیده:
چاقی و بیماری های وابسته به آن از مهم ترین دلایل مرگ و میر در سراسر جهان می باشند. جهت درک بهتر سازوکارهایی که موجب بیماری های متابولیکی می شوند، لازم است به عناصر مرکزی تنظیم کننده تعادل انرژی همانند رفتار دریافت غذا و هزینه انرژی توجه نمود. گرلین یک پپتید با 28 اسید آمینه و یک گروه ان- اکتانوییل است که به عنوان یک لیگاند درون زاد برای گیرنده های هورمون رشد شناخته شده است. گرلین موجب آزاد سازی هورمون رشد، افزایش رفتار دریافت غذا و کاهش انرژی مصرفی و در نهایت موجب افزایش وزن بدن می شود. این هورمون که اولین بار در معده دیده شده در شرایط تعادل منفی انرژی )گرسنگی، بی اشتهایی عصبی، فعالیت بدنی(… افرایش و در شرایط تعادل مثبت انرژی )سیری، چاقی(… کاهش می یابد. این مقاله به بررسی برخی از عملکرد های فیزیولوژیکی گرلین و تاثیر فعالیت بدنی بر روی این هورمون می پردازد.
خلاصه ماشینی:
"اکثر تحقیقات انجام شده به شرایط رشتههای مختلف ورزشی که وزن به نحوی در آن دخیل باشد، توجه نکردهاند و بیشترین توجه این بررسیهای محدود و اندک بر شدت فعالیتهای ورزشی متمرکز (1)- Growthhormone (2)-1- Insulin-Like growthfactor (3)- Ghreleasinghormone در تعادل مثبت یا منفی انرژی منجر شد،با این وجود،تغییرات در سطوح گرلین پلاسمایی نسبت به سطح پایه معنیدار نبود(38).
اثر یک سال تمرین منظم هوازی با شدت متوسط به مدت 45 دقیقه،در هر جلسه و برای پنج روز در هفته بر پاسخ گرلین پلاسمایی زنان یایسه توسط فوستر-شوبرت»و همکاران(15)نشان داد که کاهش وزن ناشی از تمرینات منظم هوازی نه تنها با افزایش پیشروندهای در سطوح گرلین پلاسمایی در مقایسه با سطح پایه همراه بوده بلکه تغییر تراکم گرلین از نظر آماری نیز معنیدار بود.
نتایج نشان داد که هورمون رشد در شدت 75 درصدی به طور معنیداری افزایش می یابد و در شدت 100 درصد به اوج خود میرسید،اما سطوح گرلین پلاسمایی در طی تمرین در شدتهای مختلف ثابت میماند و تفاوت معنیداری بین گروه شاهد و تجربی مشاهده نمیشود.
نتایج حاکی از آن است که یک برنامه تمرین مقاومتی چهار حرکتی،چهار نوبت برای هر حرکت با شدت 80 درصد RM 1برای هر حرکت و 12 تکرار حرکتی(با 90 ثانیه استراحت بین هر نوبت کاری)افزایش معنیداری را در سطوح هورمون رشد موجب گردید و سطوح پلاسمایی گرلین فقط پس از یک انقباض کانستریک به طور معنیداری کاهش یافت.
در تحقیق که توسط قنبری نیاکی(1384)انجام شد نشان داده شده است که گرلین متعاقب یک تمرین مقاومتی با شدت 60% IRM کاهش یافته و 2 ساعت بعد از تمرین افزایش معنیداری داشته است که این امر به نوبه خود می تواند محرک رفتار دریافت غذای غیر عادی باشد."