خلاصه ماشینی:
"در دهههای بعد از میان این کنوانسیونها،تنها کنوانسیون حق بین المللی ویرایش Right to corretion لازم الاجرا گردید و از آن جایی که نهادهای سازمان ملل،در خصوص آزادی بیان و محدودیتهای آن اختلاف نظر اساسی داشتند،آزادی اطلاعات(به عنوان قسمی آزادی بیان)مورد وفاق واقع نشد و تنها به عنوان برنامه مجمع عمومی برای سالهای 2691 تا 0891 معرفی شد اما منجر به نتایج قطعی نگردید.
2-اعمال حقوق مصرح در بند قبل،نبایستی مشروط به سانسور ابتدائی گردد بلکه بایستی مشروط به تحمیل الزامات متعاقب گردد که صریحا به وسیله قانون پیش بینی شده و تا حدودی برای تضمین الف)احترام به حقوق و حیثیت دیگران،ب)حمایت از امنیت ملی، نظم عمومی یا رفاه همگانی و اخلاق ضرورت داشته باشد.
این استثنائات که در اصل دوازده و سیزده اصول ژوهانسبورگ پیشبینی شده است،عبارتند از:"الف)یک کشور نمیتواند دسترسی به همه اطلاعات مربوط به امنیت ملی را ممنوع نماید اما بایستی، منع دستههای محدودی از اطلاعات که افشای آن به منافع مشروع ملی لطمه وارد مینماید را در قانون پیش بینی نماید،ب)نفع عمومی در کسب این اطلاعات بایستی در مقابل نیاز به اختفای آن از ارزش اساسی برخوردار باشد.
اگرچه در کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و در بند الف ماده 01 کنوانسیون مزبور بر این حق تاکید شده ولی مشروط به مقررات دقیقتری نسبت به سایر مصادیق آزادی بیان شده است.
همان طور که ملاحظه میگردد، با پیشبینی این محدودیتها،حق آزادی بیان بهطور قطع جزء حقوق بنیادین و تخطی ناپذیر در مفهوم ماده 4 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که اعمال محدودیت بر برخی حقوق حتی در شرایط فوق العاده را تجویز نمینماید،نمیباشد البته محدودیتها بایستی در چارچوب مکانیزمی خاص صورت پذیرد."