چکیده:
هدف از تحقیق حاضر، مقایسه کیفیت زندگی مربوط به تندرستی در بین اعضای هیأت علمی فعال و غیرفعال از نظر بدنی در دانشگاههای سبزوار بود. به این منظور، از بین 300 نفر عضو هیأت علمی دانشگاههای سبزوار، 103 آزمودنی (21 زن و 82 مرد) انتخاب شدند. آزمودنیها با توجه به مقدار فعالیت بدنی و ورزش هفتگی، به دو گروه فعال (34=N) و غیرفعال (69=N) تقسیم شدند. کیفیت زندگی با پرسشنامه کیفیت زندگی مربوط به تندرستی (SF-36) اندازهگیری شد. اطلاعات به وسیله آزمون "یومن ویتنی" تحلیل شدند و نتایج نشان دادند. افراد فعال به طور معناداری کمتر از افراد غیرفعال دچار محدودیت فعالیت بدنی و درد بودند (به ترتیب 0.005>p و 0.001>p). افراد فعال به طور معناداری بیشتر از افراد غیرفعال دارای انرژی، نشاط و سلامت عمومی بودند (به ترتیب 0.012>p و 0.02>p). افراد فعال و غیرفعال از نظر مشکلات جسمی، مشکلات روانی و عملکرد اجتماعی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند (به ترتیب 0.47=p، 0.35=p، 0.08=p، 0.48=p). در مجموع، از این تحقیق میتوان نتیجه گرفت که اعضای هیأت علمی فعال در مقایسه با اعضای غیرفعال از کیفیت زندگی بهتری برخوردارند.
خلاصه ماشینی:
"افراد فعال به طور معناداری کمتر از افراد غیرفعال دچار محدودیت فعالیت بدنی و درد بودند (به ترتیب 005/0> P )و 001/0> P ).
افراد فعال و غیرفعال از نظر مشکلات جسمی، مشکلات روانی،سلامت روانی و عملکرد اجتماعی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند(به ترتیب 47/0 P ، 35/0 P ،08/0 P ،48/0 P ).
در مجموع،از این تحقیق میتوان نتیجه گرفت که اعضای هیأت علمی فعال در مقایسه با اعضای غیرفعال از کیفیت زندگی بهتری برخوردارند.
روش تجزیه و تحلیل آماری با توجه به رتبهای بودن دادهها و نابرابری تعداد آزمودنیهای فعال و غیرفعال از آزمون«یومن ویتنی»2 برای مقایسهء مولفههای کیفیت زندگی بین دو گروه استفاده شد.
یافتههای تحقیق همان طور که در جدول 1 نشان داده شده است، آزمودنیهای فعال و غیرفعال از نظر سن تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند.
آزمودنیهای فعال به طور معناداری کمتر از آزمودنیهای غیرفعال محدودیت فعالیت بدنی و درد داشتند(به ترتیب 005/0> P و 001/0> P ).
مشاهده نشدن این نکته در تحقیق ما،ممکن است به دلیل شرایط یکسان افراد از نظر محیط کاری،طبقهء اجتماعی،درآمد و محیط جغرافیایی باشد که در این شرایط،ورزش و فعالیت بدنی باید با حجم و شدت بیشتری انجام شود تا بر مولفههای سلامت روانی،و مشکلات روانی اثر بگذارند.
کولتین(2001)اسکرول و همکارانش(2002)،گبسکا کوزروسکا6(2002) و چی کوجی و همکارانش(1999)نیز بین عملکرد اجتماعی و فعالیت بدنی ارتباط معناداری مشاهده کردند.
به هر حال،این موضوع جای بررسی و کنکاش بیشتری دارد آزمودنیهای فعال به طور معناداری کمتر از آزمودنیهای غیرفعال دچار محدودیت فعالیت بدنی و درد بودند."