چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر بازیدرمانی و دارودرمانی بر رشد مهارتهای حرکتی درشت و دامنه توجه دانشآموزان مبتلا به اختلال بیشفعالی/ نقص توجه میباشد. بدینمنظور، از بین 65 دانشآموز مبتلا به اختلال بیشفعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و براساس سن و نتایج پیشآزمون که بهوسیله آزمون اولریخ و خردهآزمون تیکزنی آزمون کیتلر ـ لارنت ـ تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازیدرمانی، دارودرمانی و ترکیبی (10=N) تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازیدرمانی بهمدت 18 جلسه 45 دقیقهای تحتتاثیر بازیهای برگرفته از برنامه «ورزش برای همه» موسسه هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارودرمانی نیز دوره دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و بهمدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحتتاثیر عامل مداخلهگر (بازی و دارو) قرار گرفتند و درپایان، توسط ابزار اندازهگیری اولریخ، مهارتهای حرکتیدرشت و دامنه توجه توسط ابزار اندازهگیری کیتلر ـ لارنت ـ تیریو ارزیابی گردید. علاوهبراین، بهمنظور تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره مانوا استفاده شد. یافتهها حاکی از آن است که بازیدرمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارتهای حرکتی درشت و دامنه توجه دانشآموزان بیشفعال/ نقصتوجه گردیده است. همچنین، دارودرمانی تنها باعث بهبود دامنه توجه این کودکان گردیده و بر رشد مهارتهای حرکتی بیتاثیر بوده است. با توجه به یافتههای این پژوهش پیشنهاد میشود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.
خلاصه ماشینی:
"همانطور که در بخش یافتهها بیان گردید، بازیدرمانی بر دامنۀ توجه و رشد حرکتی این کودکان تأثیرگذار میباشد و این یافته با نتایج بهدستآمده توسط شوشتری (2011)، جنتیان (2008)، عموزاده ( 2013و 2012)، ساتلمایر 1 (2009)، گاپین 2 (2010)، ایتنیر 3 (2010) و ورت 4 (2012) همخوانی دارد (32ـ5،11،15،28) و تأییدی است بر نظرات شیفر 5 (2011) که بر اهمیت بازی تأکید نموده و معتقد است بازیدرمانی میتواند به درمان کودکانی که مشکل دارند کمک کند.
نتایج حاصل از این پژوهش نیز بیان میکنند که بازیدرمانی میتواند روشی مناسب برای بهبود رشد حرکتی و دامنۀ توجه این کودکان باشد و نیز تأکیدی است بر نظرات بازدو 6 ، روسو 7 ، منتسوری 8 و دیویی 9 که معتقد هستند بازی منجر به رشد کودک میشود (11،14)؛ بنابراین، استفاده از این برنامه منجر به بهبود مهارت های حرکتی و دامنۀ توجه آنها شده است؛ چراکه این بازیها با ایجاد محیطی غنی و محرک، دستۀ زیادی از مهارتها را شامل میشوند و آزمودنی با انجام این بازیها، تمامی مهارتهای حرکتی را تمرین میکند و در تمام مهارتها پیشرفت میکند.
براساس نتایج بهدستآمده، دارودرمانی بر بهبود دامنۀ توجه این کودکان مؤثر میباشد که این نتیجه با نتایج بهدستآمده توسط عربگل (2007)، شیرازی (2003)، صدر عاملی (2009)، مازس 10 (2005)، سندرکا 11 (2011)، بیدرمن 12 (2011)، اسچلوتر مایر 13 (2011) و جانسون 14 (2008) همخوانی دارد (22ـ9،10،16)، اما بر رشد حرکتی بیتأثیر است که علت را میتوان در این دانست که بهبود مهارتهای حرکتی، درنتیجۀ فرصتهای تمرینی است که این فرصتها دربرگیرندۀ Sattelmair Gapin Etnier Verret Thompson & Rudolph ."