چکیده:
نوشتار حاضر دستاورد پژوهشی است که با هدف بررسی رابطهی میان دینداری و عزت نفس در خانوادههای ساکن شیراز انجام میگردد. تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از ابزار پرسشنامه انجام و دادهها از یک نمونهی 600 نفری از زنان متاهل گردآوری شده است. در این پژوهش دینداری با ابزار مشهور گلاک و استارک و متغیر عزت نفس با ابزار کوپر اسمیت اندازهگیری و واکاوی دادهها نیز با بکارگیری فن رگرسیون تکمتغیره انجام شده است. فرض اساسی نوشتار وجود ارتباط بین دینداری و عزت نفس است که نتایج حاصله گویای آن است که این فرضیه تایید و با احتمال 99 درصد با افزایش دینداری به میزان عزت نفس نیز افزوده میشود.
خلاصه ماشینی:
دین ایجاد رابطهی معنوی با دنیایی نامحسوس است که این ایجاد رابطه در عالم تنهایی و دور از همهی وابستگیها صورت گرفته و به ادراک نظمی نامرئی در میان پدیدههای جهان هستی و رسیدن به یک اطمینان به خداوند و پذیرش تمام آفریدههای او از جمله "پذیرش و باور و حرمت به خود" را منجر خواهد شد (خدایاری و همکاران، 1385: 13)، همچنین تکریم و حمایتی که مذهب نسبت به پیروان خود و پذیرش اعمال آنان که در جهت اهداف مذهبی به عمل میآورد به گونهای ادراک مثبت نسبت به خود را در آنها ایجاد میکند به طوری که موجب میشود به روش زندگی خود که منطبق با موازین دینی است اعتماد کنند.
بر این اساس، مدتهاست که تصور میشود بین مذهب و سلامت روان ارتباط مثبتی وجود دارد و بتازگی نیز روانشناسی مذهب، اهمیت زیادی را برای نقش راهبردهای مقابلهای و سبک زندگی افراد در چگونگی وضعیت سلامت جسمانی و روانی آنها قایل شده است (شجرت و عزیزی، 1387: 10).
1/9 درصد از افراد اظهار میدارند که گاهی از اینکه دیندار و مسلمان هستند احساس حقارت میکنند، 1/87 درصد از آنان چنین احساسی ندارند و 7/3 درصد نیز بینظر بودهاند شایان ذکر است که این گویه حداقل میانگین را به خود اختصاص میدهد.
با توجه به مقادیر F و سطوح معناداری برای هر یک از متغیرهای مستقل تمامی روابط با احتمال 99 درصد، به جز بعد مناسکی با احتمال 95 درصد، مورد تأیید پژوهش واقع میگردد و بنابراین فرضیهی وجود رابطهی بین دینداری افراد با میزان عزت نفس آنان تأیید میشود.