خلاصه ماشینی:
"و سنت الهی چنان رفته است که هر چیزی که به وجود موجود گشت،در آن چیز قابلیت روح الهی هست،زیرا حیات و کمال آن چیز به روح است و این استعداد پذیرش روح را آیه «نفخت فیه من روحی»تایید میکند،و منظور از آن«دمیدن روح»افاضه و عطا و بخشش ذات حق است که آنرا به کالبد میبخشد و این همان فیض مقدس است که از مرتبه حضرت اسماء و صفات افاضه میشود،به عبارت دیگر«نفخ» بخشش استعداد به موجودی است،که پذیرنده (به تصویر صفحه مراجعه شود) *ابن عربی میگوید:خداوند سبحان پس از خلق آدم و اهدای لباس کرامت و خلافت بدو،او را به صفات خویش متصف گردانید و علم خلافت او را بر همه عالم گسترد و آدم را بر آنچه که در حقیقت وی از اسرار الهی و معارف حقیقی به ودیعه نهاده بود آگاه ساخت.
انسان با داشتن مقام خلافت اللهی استعداد رسیدن به کمال را دارد لذا هر کس به مقام کمال نیز دارای همان نیروهایی خواهد بود که عیسی(ع)از آن برخوردار بود پس انسان کامل که به مصداق آیه قرآن همچون عیسی از«کلمة الله»که همان امر اوست«کن»،از همان نیروها برخوردار است و همان کاری میتواند بکند که روح القدس کرد: «انما امره اذا اردا شیئا ان یقول له«کن»فیکون /سورهء یس آیه 28 عنایت عمل احیاء موتی باید مقرون به«عنایت حق» که در قرآن از آن با عبارت«باذن الله»یاد شده است باشد تا آنکه دمیدن در چیزی سبب احیای او باشد یعنی عنایت با اذن الله به بنده برای اجرای فعل،تنها امر به شدن و انجام آن نیست، بلکه اظهار اقتدار او به عمل خارق العاده است و این عنایت و اذان بر دو نوع است: الف:ذاتی قدیم ب:عرضی حادث اولی نیروی مستعد ساختن و قابل نمودن وجود عینی عبد وسیله حق است تا آنکه بنده به هنگام تجلی حق بر او،به فیض اقدس در عالم اعیان و در ازل تعین یابد(مرتبه احدیت) دومی،تمکین عبد از تصرف ذات حق به الهام یا وحی است برای تصرف حق،هنگامی که جمیع شرایط به طریق تجلی به فیض اقدس فراهم شده باشد که از این مرحله به فیض مقدس تعبیر شده است."