چکیده:
حق بر سلامتي در زمره حقهاي بنيادين بشري است كه در نظام بينالمللي حقوق بشر بهرسميت شناخته شده است. با اين وجود، مفهوم و محتواي اين حق، و نيز تعهدات دولتها در دو سطح ملي و بينالمللي در زمينه تحقق آن به خوبي بررسي نشده است. اين نوشته تلاشي است در واكاوي جايگاه، مفهوم و محتواي حق بر سلامتي و نشان دادن ابعاد و قلمرو تعهدات دولتها در تحقق آن.
خلاصه ماشینی:
(١٩٩٤ ,Toebes; Jamar)، وقتی عبارت «حق بر سلامتی » بعنوان یک حق بشری مستقل شناخته شده در اسناد حقوقی بین المللی موضوع تعریف قرارمی گیرد باید توجه کرد که «سلامتی »موجود در این عبارت را نمی توان به طور دقیق به همان معنای معمول ومتعارف به کار برد، یعنی تعریف های فیلسوفان ، ارکان ومراجع سلامتی عمومی ،فرهنگ ها، دانشنامه ها و نظام های پزشکی را نمی توان معیار یک اصل وقاعده حقوقی دانست که در وضعیت های خاص قابل اجرا باشد.
نظر کلی شماره ١٤ کمیته حقوق اقتصادی ، اجتماعی وفرهنگی بعنوان ناظر بر اجرای مقررات میثاق در زمینه حق بر سلامتی ، فعالیت کمیسیون حقوق بشر در این خصوص و هم چنین تلاش های سازمان بهداشت جهانی در تبیین حق بر سلامتی نیزمورد توجه قرار خواهد گرفت .
بعنوان مثال ،ماده ١٢ درمورد حق بر سلامتی ، در بند ٢ اقدام هایی را که برای تحقق کامل این حق ضرورت دارد، شامل اقدام های مربوط به کاهش مردزایی ومرگ ومیر کودکان و رشد سالم آنان ، بهبود تمام ابعاد بهداشت زیست محیطی و صنعتی ، پیشگیری ،مداوا و کنترل بیماری های واگیر، شایع ، شغلی و غیره ، ایجاد شرایط تأمیکننده خدمات پزشکی و توجه طبی در صورت بیماری می داند، ولی ازآنجا که تحقق کامل حقوق مندرج درمیثاق ، امری است نیازمند وجود و تخصیص امکانات لازم و در طول زمان امکان پذیر است ، تعهد دولت های عضو خصلتی مستمر دارد و در لحظه های زمان منتشرمی باشد.