چکیده:
امروزه، به رغم تلاش فزاينده اي كه در حمايت از كودكان صوت مي گيرد، هنوز شكل هاي مختلفي از خشونت و آزار عليه آنها به ويژه در قالب تنبيه بدني ادامه دارد. بسياري بر اين باورند كه به موجب سرپرستي والدين و مسئوليت مربيان در تربيت كودكان و جلوگيري از كج روي آنها، در مواردي مي توان تنبيه بدني را به كار برد. اين در حالي است كه دانشمندان زيادي براي حمايت از پيمان نامه حقوقي كودك، بر ممنوعيت هرگونه بدرفتاري و خشونت عليه كودكان تاكيد مي نمايند.
مقاله حاضر با مطالعه ديدگاه هاي ارائه شده در اين زمينه و بررسي نتايج تنبيه بدني، در صدد است اين پرسش را پاسخ گويد كه آيا تنبيه بدني كودك در راستاي ادبآموزي و تربيت وي جايز است و آيا ديدگاه فقه اماميه و مقررات قانون مدني ايران در اين خصوص با پيمان نامه حقوق كودك سازگاري دارد؟
خلاصه ماشینی:
ماده ١٩ پیمان نامه حقوق کودک مصوب سال ١٩٨٩، بر ممنوعیت هرگونه بدرفتاری و خشونت از جمله تنبیه بدنی علیه کودک ، توسط والدین و مربیان تأکیدو مقرر می نماید: «١- دولت های عضو، همه اقدامات قانونی ، اداری ، اجتماعی و آموزشی لازم را به عمل خواهند آورد تا از کودک در برابر تمام اشکال خشونت جسمی یا روحی ، صدمه یا سوءاستفاده ، بی توجهی یا سهل انگاری ، بدرفتاری یا بهره کشی جنسی در حین مراقبت والد (والدین )، سرپرست (یا سرپرستان قانونی ) یا هر شخصی که عهده دار مراقبت کودک است ، محافظت نمایند؛ ٢- ای گونه اقدامات حفاظتی باید بر حسب مورد، شامل روش های مؤثر برای ایجاد برنامه های اجتماعی باشد تا از این راه بتوان از کودک و اشخاص مراقب اوو همچنین دیگر شکل های پیشگیری ، پشتیبانی لازم را فراهم آورد و موارد بدرفتاری های یاد شده با کودکان راشناسایی ،گزارش ، تحقیق وچاره کردو برحسب اقتضا، مورد پیگردقرار داد.
٢-مصلحت محوری : مهم ترین عاملی که اقدامات والدین و سرپرستان را نسبت به کودکان جهت می دهد، رعایت مصلحت ، خیر و غبطه آنان است ؛ از این رو در حقوق اسلام هیچ مربی یا سرپرستی نمی تواند بدون رعایت مصلحت کودک اقدامی را مرتکب شود تا آنجا که طبق قرآن کریم ٤ و روایات حتی تصرف در مال صغیر نیز باید به بهترین شیوه و رعایت کردن صلاح وی باشد .