چکیده:
هدف: ترس از سقوط بامحدود كردن فعاليت ها مي تواند باعث افزايش خطر سقوط مجدد و آسيب شود. هدف از اين مطالعه بررسي شيوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و ارتباط آنها با يكديگر مي باشد.
روش : در يك تحقيق از نوع توصيفي - تحليلي به روش مقطعي، 160 فرد سالمند(130زن، 30 مرد) با سن 65 سال به بالا با استفاده از نمونه گيري تمام شماري انتخاب شدند. پس از اخذ رضايت آگاهانه فرم اطلاعات دموگرافيك، فرم ثبت دفعات سقوط و پرسشنامه خود كار آمدي ترس از سقوط جهت جمع آوري داده ها استفاده شد. از آمار توصيفي براي طبقه بندي داده ها و آمار استنباطي شامل آنوواي يك طرفه، تي مستقل و همبستگي پيرسون براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد . ﺭﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻳﻲ پرسشنامه خود كار آمدي ترس از سقوط پس از بررسي و تحليل ﻣ ﻮﺭﺩ ﺗﺄﻳﻴـﺪ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓـﺖ (95%=ﺁﻟﻔﺎﻱ ﻛﺮﻭﻧﺒﺎﺥ ). لازم به ذكر است كه سطخ معنا داري در اين مطالعه 05/ 0 در نظر گرفته شده است.
يافته ها: از بين 160نمونه اكثريت سالمندان زن(2/81%) و با ميانگين (انحراف معيار) سني 07/9±63/67 سال بودند. ميانگين و انحراف معيار دفعات سقوط 85/0±6/2 بود. 9/46% از سالمندان سابقه 3 بار سقوط در شش ماه گذشته را داشتند در حالي كه سطح ترس از سقوط در اكثر سالمندان(60%) متوسط بود. . بين جنس سالمندان ومصرف دارو با تعداد دفعات سقوط تفاوت آماري معني داري وجود داشت(p< 0.001). بين ترس از سقوط و جنس(05/ 0> p) و سابقه اقامت(02/0( p تفاوت آماري معني داري مشاهده شد(p< 0.001). نتايج حاصل از ضريب همبستگي پيرسون بين دفعات سقوط و ترس ازسقوط رابطه معنا داري با اطمينان 99 در صد نشان داد.
نتيجه گيري: با توجه به شيوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و تاثير مستقيم آنها با يكديگر، برنامه ريزي مناسب براي كنترل و پيشگيري ازآنها جهت افزايش رفاه سالمندان بايد انجام گردد.