چکیده:
شارع برای بندگان خود عباداتی مثل نماز و حج تشریع و برای آنها شروطی وضع کرده است که عمل به این شروط واجب است. در برخی از موارد صحت آن عبادت متوقف بر انجام آن شروط است. از جمله این شروط، لباس است که در نماز و حج برای آن احکامی جعل شده است که رعایت آنها ضروری است. این نوشتار قصد دارد تا با رجوع به منابع امامیه و شافعیه، احکام لباس در نماز و حج از منظر این دو مذهب را استخراج کند و نشان دهد که این مذاهب در اکثر احکام لباس با هم اتفاق نظر دارند.
خلاصه ماشینی:
"اگر شخص در مکان ناپاکی حبس شود و تنها لباسی داشته باشد که برای ستر عورت و فرش کردن بر زمین کافی نباشد ، در این صورت از لباس به عنوان فرش بر روی زمین استفاده کند و روی آن برهنه نماز بخواند و بعد هم لازم نیست که قضای آن را به جای آورد.
(ذهنی تهرانی ،1373، ج 1 ، ص 101) نمازخواندن با لباس سیاهرنگ مکروه است البته عمامه و پاپوش می تواند به رنگ سیاه باشد (شعرانی ، 1419 ، ج 2، ص 52 ) لباس سیاه حتی برای زنان مگر در چکمه وعباء مکروه است وهر قدر سیاهی آن بیشتر باشد کراهت آن بیشتر است وهمچنین مکروه است نماز گزاردن در لباسی که با زعفران رنگ شده باشد ، نماز در یک پوشش نازک ، کمربند بستن برای مرد ، نقاب روی صورت گذاشتن برای زن در صورتی که مانع قرائت نباشد وگرنه نماز او باطل می شود ، زن خلخال با صدا بپوشد ، پوشیدن قباء که با دکمه های زیاد یا کمربند بسته باشند، نماز در حالتی که دکمه ها را باز کرده باشد ( یزدی، بی تا، ج 1 ، ص 279 ) یکی از عالمان شافعی می نویسد: مکروه است که زن نقاب بر چهره نماز بخواند مگر اینکه در مسجد باشد و آنجا بیگانگانی باشند که از نگاه کردن به او پرهیز نکنند، که در این صورت بر چهره نقاب زند و حرام است که آن را بردارد ( عاشور، 1384، ص 125)."