چکیده:
با وجود قواعد عامی که در مقررات حقوق بین الملل عرفی و طرح پیش نویس کمیسیون حقوق بین الملل در خصوص مسئولیت بین المللی دولت ها وجود دارد، در نظام سازمان جهانی تجارت برای تحقق مسئولیت بین المللی دولت ها و در نتیجه امکان طرح دعوا علیه آن ها روش های خاصی پیش بینی شده که تا حدودی از مقررات عام موجود فاصله گرفته اند. در این نظام حقوقی مسئولیت دولت ها و امکان طرح دعوا علیه آن ها در نهادهای حل اختلاف تنها محدود به موارد تخلف و نقض تعهد نبوده و امکان طرح دعوا علیه دولتی که بدون ادعای نقض مقررات در عمل باعث نقض حقوق دیگران شده است نیز وجود دارد. هم چنین در این نظام حقوقی علاوه بر پیش بینی شیوه های خاص طرح دعوا، مقررات ویژه ای نیز در مورد نحوه ی تصمیم گیری نهادهای حل اختلاف و الزام ناشی از این تصمیمات و اجرای آن ها وجود دارد که کم و بیش با تصمیمات سایر نهادهای قضایی بین المللی متفاوت می باشد. در این نوشتار به بررسی شیوه های متفاوت طرح دعوا در سازمان جهانی تجارت و ماهیت تصمیمات نهادهای حل اختلاف خواهیم پرداخت .
خلاصه ماشینی:
"مسئله ی دیگر این است که آیا اعضای سازمان جهانی تجارت می توانند با انجام برخی اقدام های اجرایی برای همیشه اجرای توصیه های پنل را معوق گذارند؟ به نظر بهتر است که بگوییم چنین امکانی وجود ندارد، برای مثال با فرض این که دولت خوانده در پایان یک مدت زمان معقول ، اقدام هایی را در راستای ایفای تعهدات بین المللی اش انجام دهد که از جانب دولت خواهان ناکافی محسوب شده و سبب بروز اختلاف میان این دو شود، این اختلاف به موجب بند ٥ ماده ی ٢١ موافقت نامه ی حل اختلاف باید به پنلی که به این موضوع رسیدگی کرده ارجاع گردد.
مطلب دیگری که باعث بروز اختلاف میان دولت های عضو سازمان شده این است که آیا مبادرت به مقابله به مثل تنها بعد از اظهارنظر پنل مطابقت مبنی بر عدم کفایت اقدام های صورت گرفته ممکن خواهد بود یا دولت محکوم له این حق را دارد که به صرف تشخیص خود، برای مبادرت به مقابله به مثل درخواست مجوز نماید؟ در قضیه ی موز دولت ایالات متحده بیان داشت که هر زمان که یک دولت عضو سازمان جهانی تجارت از شیوه ای که دولت محکوم علیه برای اجرای تعهداتش در پیش گرفته ناراضی باشد، حق خواهد داشت که برای توسل به مقابله به مثل درخواست مجوز نماید، حتی قبل از آن که پنل مطابقت به این نتیجه برسد که اقدام های اجرایی ناکافی بوده اند."