خلاصه ماشینی:
"سخن نخست آنجا که سخن از تاریخ است،آنجا که گفت و گو از بررسی علمی«وقایع اتفاقیه»در سرگذشت یک ملت است،و نه سخن از وقایعنگاری بیروح و فاقد ارزیابی و نتیجهگیری؛به روزهایی برمیخوریم که برای یک کشور،برای یک ملت،گرامی شده و حتی برخی تقدس یافته و خدایی گردیدهاند.
روزی که در آن ملتی به یک صدا گفت:«دیگر بس است».
اما پرسش این است که چنین روزهای درخشنده و سرنوشتسازی، چگونه باید در حافظهء تاریخی یک ملت باقی بماند؟ بیست و دوم بهمن،نباید از مضمون تهی شود و در پای«مطلعی تاریخی شدن»قربانی گردد.
بیست و دوم بهمن باید روز یادآوری مضامین با ارزش و بازنگری و ارزیابی امروز در مقایسه با دیروز باشد.
» بیست و دوم بهمن،باید روز سؤال باشد از خود،که آیا پس از گذشت نزدیک سه دهه از چنان خیزش مقدس سرخ،امروز چقدر بیشباهت به آن چه شدهایم که برای ویرانیاش سینه به گلوله سپردیم؟!آیا به این پرسش اساسی اندیشیدهایم؟!"