خلاصه ماشینی:
"آنچه شواهد قطعی تاریخی گواهی میدهد، این است که از زمان رسولالله(ص) و پس از رحلت ایشان یک تشکل همسو و یک جریان بزرگ اجتماعی با موقعیت والا، همراه عترت رسولالله(ص) پدیدار شد، به گونهای که این جریان بزرگ، در اندیشه و رفتار، از هر نظر، شایستگی رهبری جامعه را فراهم آورد و به همین علت نیز مورد چالشگری مخالفان فرصتطلب، از جمله بنیامیه قرار گرفت.
میتوان گفت که محورهای اصلی خطرهای پیشبینی شده در گفتار امام(ع) همینهایی است که در این نوشتار بررسی شد؛ یعنی تهاجم فرهنگی، نابهسامانیهای اقتصادی، که جامعه را به سوی دو قطب سوق میدهد و تضعیف نهادهای مدنی و اجتماعی، که ایجاد انواع ناهنجاریهای اجتماعی، پیامد آن خواهد بود و امت را از هویت ملی و دینی خویش بیگانه ساخته و آزادگی و استقلال آن را تهدید میکند نیز خطر بزرگ دینزدایی، که همه هستی جامعه را به تباهی میکشاند، مهمترین عوامل قیام حسین بنعلی(ع) را شکل میدهد.
گرچه همه محورها مورد توجه آن امام همام بوده و ناهنجاری در ابعاد یاد شده، سبب اقدام اصلاحگری حضرت بوده است که خود به این نکته تصریح میکند که «انما خرجت لطلب النجاح و اصلاح فی امة جدی»،(95) اما به علت ارزش والای دین، محور اصلی را خطر دینزدایی تشکیل میدهد؛ زیرا عزیزترین و والاترین ارزش برای جامعه انسانی، دین است که حتی انسان جان خویش را فدا میسازد تا دین را حفظ کند؛ چنانکه در گفتار عترت پیامبر(ص) که کوثر وحیانی است، از حضرت علی(ع) اینگونه رهنمود آمده است."