چکیده:
در این پژوهش، اثربخشی درمان هیجانمدار بهشیوه گروهی بر بخشودگی بینفردی و امید در زنان مطلقه مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش حاضر، به صورت نیمهتجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل نابرابر می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه زیر 40 سال مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای منطقه 2 شهر مشهد در خرداد 1394 می باشد. روش نمونهگیری به صورت نمونهگیری هدفمند و داوطلبانه بوده است که در ابتدا از بین زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه 2 شهر مشهد 30 زنان مطلقه انتخاب و سپس بهصورت تصادفی به 2 گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) گمارش شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه بخشودگی بینفردی (1389) و پرسشنامه امید اشنایدر (2000) بود. از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و سپس درمان هیجانمدار به شیوه گروهی طی 10 جلسه 90 دقیقهای و به صورت هفتگی برای گروه آزمایش اجرا شد. پس از اتمام جلسات، از هر دو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون گرفته شد. برای تجزیهو تحلیل دادهها از روش تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده شد. براساس نتایج حاصل از تحلیل واریانس تک متغیره بین میانگین نمرات پسآزمون گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. بدین صورت که درمان هیجانمدار به شیوه گروهی بر بخشودگی بینفردی و امید در زنان مطلقه اثر گذار بود. (p< 0/001). با توجه به نتایج درمان می توان گفت که درمان هیجان مدار به شیوه گروهی می تواند بخشودگی بین فردی و سطح امید در زنان مطلقه را بهبود بخشد.
This research studied the efficacy of emotion-focused group therapy in interpersonal forgiveness and hope in divorced women. The present study، a quasi-experimental with pretest-posttest design with a control group is unequal. The study population consisted of all women (women) under 40 years old are divorced that in June 2015 two regional counseling centers in Mashhad is visited. Sampling method was purposeful and voluntary. at first، the divorced women referred to counseling centers in Mashhad Region 2، 30 divorced women were selected purposefully and voluntarily and then randomly divided into 2 experimental groups (n = 15) and control group (n = 15) were divided. the research instrument was questionnaire of interpersonal forgiveness (IFI-25) and hopes (Schneider). both groups were given pre-test and then emotional group therapy for experimental group was accomplished in 10 weekly 90-minute sessions. after the end meetings، from both experimental and control groups post-test was taken. data was analyzed using Manova. there was significant difference between level of interpersonal forgiveness in both experimental and control groups. It means that emotion-focused group therapy on interpersonal forgiveness and hope in divorced women was affective (p<0.001). according to the results of treatment can be said that emotion focused group therapy increases the level interpersonal forgiveness and level hope in divorced women.
خلاصه ماشینی:
"یافته ها برای توصیف داده های مربوط به نمونه ، ابتدا به محاسبه شاخص های مرکزی و پراکندگی متغیرهای پژوهش پرداخته شدکه به شرح زیر است : (رجوع شود به تصویر صفحه) (رجوع شود به تصویر صفحه) همان طور که در جدول ٢ مشاهده میشود میانگین نمرات امید به زندگی (اراده آزاد و حق انتخاب ) و بخشودگی بین فردی (کنترل انتقام جویی، کنترل رنجش و درک واقع بینانه ) اعضای گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش چشم گیری داشته است اما این تغییر در گروه کنترل مشاهده نمیشود.
با توجه به معنی داری آزمون پیش فرض ، جهت بررسی فرضیه تحقیق از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده می شود که به شرح زیر است : (رجوع شود به تصویر صفحه) کنترل انتقام جویی ١ ٣٤/٦٥ ٥٦/٦٨ ٠/٠٠٠ ٠/٦١ کنترل رنجش ١ ٦٤/٤٢ ٥٠/٦٠ ٠/٠٠٠ ٠/٤٨ درک واقع بینانه ١ ٦٣/٥٧ ٦٤/٤٤ ٠/٠٠٠ ٠/٥٢ بر اساس یافته های پژوهش ، پس از مداخله ، میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش ، نسبت به پیش آزمون و در مقایسه با گروه گواه ، در مورد هر دو متغیر امید به زندگی و بخشودگی بین فردی افزایش معنی داری پیدا کرد.
نتایج حاکی از این بود که درمان گروهی مبتنی بر هیجان ، باعث افزایش شاخص های بخشودگی بین فردی در ابعاد ارتباط مجدد و کنترل انتقام جویی، تحمل رنجش و درک واقع بینانه و در شاخص امید در ابعاد سطح اراده و مسیرهای مختلف در مرحله ی پس آزمون شده است ."