چکیده:
یکی از ویژگیهای اجتنابناپذیر زندگی امروزی آپارتماننشینی است. از همین رو طراحی مناسب مسکن با هدف ارتقای سطح سلامت اجتماعی ساکنین امری مهم به نظر میرسد. سلامت اجتماعی بهمثابه یکی از مولفههای مبتنی بر شبکهسازی اجتماعی نقش مهمی در تقویت تعامل اجتماعی دارد. اگرچه سلامت اجتماعی مفهومی بهظاهر پزشکی تلقی میشود، اما در این تحقیق تلاش شده است تا مولفههای اجتماعی-فرهنگی آن از خلال تطبیق با الگوهای معماری نشان داده شود. سوال اصلی در این پژوهش این است که سهم طراحی معماری جدید در شکلگیری سلامت اجتماعی ساکنین به چه میزان است؟ در این پژوهش از نظریه لی در حوزه طراحی معماری و سلامت اجتماعی استفاده شده است. یافتههای حاصل از 25 مصاحبه نیمهساختاریافته با ساکنین محله چهارصددستگاه که براساس روش تحلیل محتوای کیفی بازخوانی شده است، نشانگر آن است که ساکنین با ایجاد خردهفضاهایی اجتماعی در ساختمان که تعاملات بین همسایگی را افزایش دهد موافق هستند.
One of the inevitable features of modern life is Apartment living. Therefore، it is important to design proper houses that amount to the residents’ social health. As one of the key components of social networking، housing plays an important role in promoting social interactions. Although social health is mainly regarded as a medical concept، in this study we have tried to indicate the socio-cultural components of social health through comparison with architectural patterns. The main question of this research is as follows: to what extent the new architecture affects the social health of residents? This study has applied Lee’s theory in the field of architecture and social health. The qualitative content analysis of 25 semi-structured interviews with the residents of Chaharsad-dastgah neighborhood demonstrated that the interviewees believe that social sub-spaces should be created in buildings in order to increase the social interactions among neighbors.
خلاصه ماشینی:
اگرچه سلامت اجتماعی مفهومی به ظاهر پزشکی تلقی میشود، اما در این تحقیق تلاش شده است تا مولفه های اجتماعی-فرهنگی آن از خلال تطبیق با الگوهای معماری نشان داده شود.
یافته های حاصل از ٢٥ مصاحبه نیمه ساختاریافته با ساکنین محله چهارصددستگاه که براساس روش تحلیل محتوای کیفی بازخوانی شده است ، نشان گر آن است که ساکنین با ایجاد خرده فضاهایی اجتماعی در ساختمان که تعاملات بین همسایگی را افزایش دهد موافق هستند.
سوال اصلی در این پژوهش این است که سهم طراحی معماری جدید در شکل گیری سلامت اجتماعی ساکنین به چه میزان است ؟ به نظر میرسد توجه به مجموعه ای از عوامل مهم در طراحی مسکن و نگاه به خانه به عنوان چیزی فراتر از فضایی صرفا فیزیکی برای استراحت ، میتواند بر سلامت اجتماعی ساکنین موثر باشد.
به نظر میرسد این پژوهش بتواند راه کارهایی را برای طراحی آپارتمان ها و مجتمع های مسکونی با هدف ارتقای سلامت اجتماعی ارائه دهد.
از این طریق فرصت های ساکنین برای تعاملات اجتماعی و ارتقای سطح سلامت اجتماعی افزایش مییابد.
مشارکت اجتماعی «از نظر لی طراحی داخلی فضای آپارتمان ها در مجتمع های مسکونی بهتر است متناسب با سطح درآمد ساکنین در نظر گرفته شود.
این تحقیق با هدف ارزیابی نگرش ساکنین آپارتمان های محله ی چهارصد دستگاه در تهران نسبت به نوع طراحی مسکن و فاصله ی آن تا الگوی دل خواه شان انجام شد.
مزیت این پژوهش نسبت به سایر تحقیقات حوزه ی معماری در ایران که اغلب به شکل پیمایشی انجام شده اند، توجه به ارتباط معماری با بحث سلامت اجتماعی به صورت تلفیقی و از خلال ارجاع به نظر خود ساکنین است .