خلاصه ماشینی:
"در عربستان سعودی، «متولیان دودمانی اماکن متبرکه» موفق شده اند تا تشکیلات دینی را تعیین کنند و یا مطیع خود سازند، درحالی که، در مورد ایران باید گفت که «متولیان روحانی انقلاب اسلامی» مردم را در سرنگونی یک رژیم پادشاهی غرب زده هدایت کردند.
حتی در اوایل دهه 1980 رهبر ایران ثابت کرد مصلحت اندیشی گزینشی برای ایجاد تثبیت پیمان واقعی با رژیم های غیر مذهبی ای نظیر سوریه برپایه منافع و مصالح سیاسی مشترک، بدون توجه به ایدئولوژی پان عربیسم سوریه یاسرکوب بی رحمانه اسلام خواهان آن رژیم، برخوردار است.
از این گذشته، تجربیات سودان و پاکستان در اسلامی کردن ]کشورهایشان[ از طریق رژیم های نظامی به عنوان وسیله ای، برای جلوگیری از تضعیف بیشتر مشروعیت شان عرضه شده است.
هیلان دسوکی، جنبش اسلامی، «اسلام رسمی و توجیه سیاسی در کشورهای عرب»، ناشر: باربارا استوآشر (لندن کروم هلم، 1986)، ص 84 ـ 153 / صادق بیلید، ماورای فشار، «نقش مجامع مذهبی در حمایت از دولت،» (لندن: کروم هلم 1988)، ص 36ـ147 4ـ اسلام، کشور و جامعه، «مفهوم اقتدار در تفکر اسلامی» (لندن: کورزون، 1988)، ص52ـ73 5ـ نازی ایوبی، «سیاستهای نهضت های مبارز اسلامی در خاورمیانه»، مجله امور بین الملل، پاییز و زمستان 83ـ1982 6ـ ویلیام کانت، نظرات سعودی در باب انقلااب ایران، ایران از زمان انقلاب، ناشر باری روزان (بالدر کمپانی: گزارش های مفصل جامعه شناسی، 1985)، ص53 ـ57 / جاکوب گلدبرج، انقلاب ایران و جهان اسلام، «عربستان سعودی و انقلاب ایران: بعد مذهبی» ناشر: دیوید مناشری (بالدر کمپانی: انتشارات دیدگاه غرب، 1990)، ص 70ـ155؛ هرمن اف."