چکیده:
راهبرد توزیع فضایی قدرت سیاسی در ایران از طریق توسعه نهادهای محلی
حافظ نیا محمدرضا,قالیباف محمدباقر
هدف این مقاله، طرح مطالبی است که انتظار می رود در ساماندهی نظام سیاسی – اداری کشور مورد ملاحظه قرار گیرد و روند توسعه پایدار را تسهیل کند. روش تحقیق در تهیه مقاله، روش مطالعات اسنادی و تجزیه و تحلیل موضوعی از منظر جغرافیای سیاسی است که ابتدا مفاهیم و الگوهای توزیع فضایی قدرت تشریح شده، سپس با مروری تاریخی بر الگوهای شکل گرفته در کشور، سیر سازمان های محلی ایران بیان گردیده و در نهایت وضعیت کنونی کشور وضرورت توجه به اهمیت و نقش نهادهای محلی – مردمی در توزیع فضایی قدرت سیاسی مطرح شده است
خلاصه ماشینی:
راهبرد توزیع فضایی قدرت سیاسی در ایران از طریق توسعهء نهادهای محلیدکتر محمد رضا حافظنیا محمد باقر قالیباف دانشگاه تربیت مدرس-گروه جغرافیا شمارهء مقاله:509 (به تصویر صفحه مراجعه شود) خلاصه هدف این مقاله،طرح مطالبی است که انتظار میرود در ساماندهی نظام سیاسی-اداری کشور مورد ملاحظه قرار گیرد و روند توسعهء پایدار را تسهیل کند.
الف:تعاریف و مفاهیم1-تمرکز و عدم تمرکز تمرکز از نظر مفهوم،نظام و شیوهای است که در آن تصمیمات در زمینهء کلیهء امور عمومی یک کشور(اعماز ملی و محلی)یا سازمان،توسط مرکز سیاسی-اداری واحدی که معمولا در پایتخت مملکت(مرکز)قرار دارد اتخاذ و به موقع اجرا گذاشته میشود.
این قانون تا سال 1376 بهطور جامع به اجرا در نیامد اما در سال 76 مطرح و مورد استقبال چشمگیر مردم واقع شد اما تاکنون به دلایل متعدد از جمله سیاستزدگی حاکم بر فضای شوراها،عدم استقلال و قدرت کافی،فضای اجرایی محدود برای مانور عملیاتی که ناشی از اشتغال عمدهء عرصهها توسط نظام سیاسی-اداری رسمی کشور است،و فقدان تجربهء ملموس مشارکت و فراغت لازم برای این امر در مردم،توفیقات چندانی نداشته و به خصوص عمق لازم برای درگیر ساختن جدی مردم در امور محلی و نهادینهسازی معنیدار و فرهنگ شدهء مشارکت را درپی نداشته و در این مسیر نیز قرار نگرفته است.
19هـ-وضعیت کنونی و سازمان فضایی کشور هماکنون با واقعیتهای توجه برانگیزی مواجه هستیم که به نمونهای از آنها اشاره میشود:1-عدم تعادل،شامل: -عدم تعادل حوزهء دولتی،حوزهء عمومی و حوزهء خصوصی به دلیل گستردگی بیش از حد دولت در تصدیگری امور و در حاشیه قرار دادن قابلیتهای محلی-مردمی.