چکیده:
یکی از حقوق شناخته شده در حقوق بینالملل و کشور ما، حقوق مالکیت صنعتی و تجاری
است. این حقوق در قانون ما، با عنوان قانون ثبت علایم و اختراعات مطرح شده و در سطح
بینالمللی نیز با تصویب کنوانسیونها وموافقتنامههای مختلف بین کشورها مورد توجه
قرار گرفته است.
از آن جایی که رشد روز افزون و مبادله ی اطلاعات موجب ایجاد رقابت در امر اختراعات
و اکتشافات و توسعه ی فنآوری در امور تجاری و صنعتی گردیده و از سوی دیگر کشور ما
به عنوان یک کشور در حال توسعه با همت و تلاش جوانان برومند و دانشمند خویش، در
عرصه ی پژوهش و تحقیقات دستآوردهای مهمی داشته، لذا آشنایی اجمالی با قوانین و
مقررات مربوط به این حقوق بیش از پیش احساس میشود.
در این مقاله سعی شده که برخی از مواد قانونی موضوعه ی داخلی تشریح و کنوانسیون ها
و موافقتنامههای خارجی که مورد پذیرش قانون ایران قرار گرفته، تبیین گردد.
خلاصه ماشینی:
"[ 1] حق مالکیت تجارتی و صنعتی نوع جدیدی از مالکیت است که نه حق عینی است و نه حق دینی بلکه حق معنوی است که دارای آثار مادی می باشد؛ مثلا صاحب علامت یا مخترع مانند مصنف یا مؤلف یا هنرپیشه نسبت به آثار خود دارای دو نوع حق مالکیت میباشد؛ یکی مالکیت مادی که بر روی اثر خود دارد و کتابی که نوشته یا تابلویی که ترسیم نموده ملک اوست و دیگری حق معنوی که به صورت حق تصنیف و انتشار که همیشه به نام او باقی میماند و قابل لمس نیست، ولی حق انحصاری است که بر اثر خود داشته و دیگران نمیتوانند بدون اجازه ی او مبادرت به انتشار اثر او نمایند یا آن را به نام خود مورد استفاده قرار دهند.
ثانیا اعمال حق مزبور فقط در کشورهایی است که تشریفات مربوط به ثبت در آن جا انجام شده باشد؛ مثلا علامت یا اختراعی که در یک کشور به عنوان مالکیت تجارتی یا صنعتی شناخته می شود به خودی خود در کشورهای دیگر اعتبار ندارد و برای احراز این حق تشریفات قانونی لازم، در هر کشوری باید انجام گیرد.
به طور کلی علامت صنعتی و تجارتی برای شناساندن جنس از لحاظ کیفیت آن است و به عبارت دیگر وسیلهای است که در مقابل رقابت تجارتی، تجار با توسل به آن، نوع جنس و متاع خود را به خریدار عرضه داشته و در حقیقت ضمانت مرغوبیت جنس را مینمایند و بالأخره علامت تجارتی نشانهای است که به کمک آن خریدار، سازنده ی جنس و کمیت و کیفیت کالا را درک میکند و به این وسیله همواره همان کالایی را میخرد که علامت مورد نظر را دارد."