چکیده:
برخورداری از محیط زیست سالم برای نوع بشر متضمن و ملازم حفاظت از آن است و انسان افزون بر برخورداری از این حق، تعهد حفاظت از آن را نیز بر عهده دارد. ضرورت توجه به محیط زیست باید به موازات فعالیت های تولیدی به عنوان رکن توسعه پایدار مورد توجه واقع شود. با توجه به جایگاهی که صنایع نفتی در جهان امروز پیدا کرده است نباید از صدمات آن به انسان و محیط زیست غافل بود و باید به دنبال راه حل هایی برای کاهش این آسیب ها باشیم. عملیات نفتی از قبیل اکتشاف، توسعه، بهره برداری، حمل و نقل و تصفیه نفت بر محیط زیست آثار مخربی دارد که با تمهیداتی قابل کنترل و کاهش است. در این زمینه دولت ها سعی می کنند از طریق وضع قوانین و مقررات تبعات منفی عملیات نفتی بر محیط زیست را کاهش دهند. در این نوشتار، ضمن تاکید بر رعایت الزامات زیست محیطی و حفظ حقوق زیست محیطی بشر به بررسی قوانین و مقررات محیط زیست و مسائل نفتی پرداخته شده است.
Ensuring a healthy environment involves and protects human beings and
besides enjoying this right man has a commitment to protect it. The need to pay
attention to the environment should be considered in parallel with the
productive activities as a pillar of sustainable development. With regard to the
position that the oil industry has found in today's world it should not be
overlooked for human and environmental damage and we should look for
solutions to reduce these injuries. Oil operations such as exploration
development exploitation transportation and oil refining on the environment
have devastating effects that can be controlled and reduced by measures. In this
regard governments try to reduce the environmental impact of oil operations by
setting laws and regulations. In this paper the emphasis on compliance with
environmental requirements and the preservation of human rights of the
environment has been addressed by the review of environmental laws and
regulations and oil issues.
خلاصه ماشینی:
1 در اعلامیه استکهلم 1972 و در اعلامیه ریو نیز مجددا تایید شده است که دولت ها طبق منشور سازمان ملل متحد و اصول حقوق بین الملل برای بهره برداری از منابع طبیعی خویش مطابق با سیاست های زیست محیطی و توسعه ای مورد نظر خود از حق حاکمیت برخوردارند و مسئولیت دارند تا اطمینان حاصل کنند که اقدامات داخل در حوزه صلاحیت یا کنترل آنها به محیط زیست سایر دولت ها یا مناطق خارج از حوزه صلاحیت ملی صدمه وارد نمی آورد.
با این توضیح که با وجود قواعد آمره زیست محیطی در قوانین داخلی و کنوانسیون های بین المللی و تصریح به مسئولیت ذاتی دولت ها در حفاظت از منابع طبیعی و استفاده از مواهب طبیعی به شرط عدم آلوده سازی، چنانچه شرکت نفتی موفق به تولید نفت گردد هنوز می بایست مراقبت نماید تا ریسک «یا همان خطر بالقوه» آلودگی محیط زیست بر طرف گردد.
به عبارت دیگر انتقال تعهدات و وظایف دولت میزبان در رعایت مقررات زیست محیطی به پیمانکار، حتی اگر در قرارداد نفتی خدمت و یا بیع متقابل تصریحی به آن نشود اقتضاء می کند که شرکت نفتی با اقدام به نوسازی، بازسازی، اصلاح و روزآمد کردن پروژه نفتی، استاندارهای زیست محیطی را رعایت نماید در غیر این صورت استحقاق دریافت خدمات پیمانکاری خود را ندارد چرا که در واقع تا رفع آلودگی، پرداخت غرامت و یا اعاده وضع به حال سابق، تعهدات مذکور محقق شده تلقی نمی گردد.