خلاصه ماشینی:
"و این همان روزی است که از اقصی نقاط جهان اسلام حاجیان برای انجام مناسک حج در آن شهر مجتمعاند، ترک مکه در آن روز و رها کردن اعمال حج، آن هم از سوی شخصیتی ممتاز و الهی مانند حسین بنعلی(ع)، بسیار پرمعنا و بیدارگر بود، و زیباترین انتخاب بود تا عملا ناخشنودی خود را نسبت به وضعیت موجود اعلام کند و تمام عالم اسلام پیام حسینی را از طریق حاجیانی که چند روز دیگر به مناطق مختلف خود میروند، دریافت کنند، و قطعا این سؤالی بوده است که در اذهان اکثریت آنان پدید میآمد که چه حادثهای پیش آمده است که فرزند زاده کعبه، در حساسترین روزی که همگان به سوی خانه خدا میروند، آن را پشت سر گذاشته است، گو اینکه عدهای او را به بیتوجهی به مناسک حج متهم کنند و سخنی دیگر بگویند.
زیرا اولا با توجه به اینکه آن حضرت یقین به شهادت داشت و میدانست موفق به اقامه حکومت نمیشود، چگونه کار عظیم خود را در تعقیب کاری قرار داد که میدانست انجامی ندارد؟ ثانیا: هدف ثابت امام، باید امری باشد که با تمام مراحل حرکت او قابل جمع باشد، اگر حکومت، هدف راهبردی آن حضرت بود، حرکت او از مدینه، با اینکه هنوز دعوتی و حمایتی از او صورت نگرفته بود و نیز پیگیری نهضت پس از آنکه بر همه روشن شد که در ادامه آن چیزی جز شهادت نیست، به چه انگیزهای بوده است؟ ثالثا: همواره پیروزی و شکست انقلابها را بر اساس وصول نهضت، به هدف راهبردی و عدم وصول به آن محک میزنند، اگر برپایی حکومت غرض اصلی و جاری آن حضرت بود، باید او را در این نهضت خود ناکام و شکستخورده به حساب آورد در حالی که این سخن بر خلاف باور قطعی شیعه است."