خلاصه ماشینی:
"مدخل این مقاله نشان میدهد که اندیشه آیتالله خمینی درباره ولایتفقیه بر مفهوم انسان کامل در حکمت عرفانی اسلامی متاخر و [نیز] بر آرمانگرایی در اندیشه سیاسی اسلامی مبتنی است.
آیتالله خمینی مدعی بود که اسم اعظم «الله» پروردگار «رب» عین ثابت محمد پیامبر[ص] است، (7) و از آنجا که اسم اعظم «الله» جامع اسماء الهی و منشا حقایق کلی الهی است، حقیقت محمد[ص] (الحقیقة المحمدیه) به منزله تعین اسم اعظم الله، یعنی عین ثابت انسان کامل، واجد همه حقایقی است که پس از آن در عالم، وجود خواهند یافت.
(21) آیتالله خمینی، در تثبیت آنچه درباره وحدت روحی میان ائمه[ع] و روح محمد پیامبر[ص] گفته است، ادعا میکند که امکان دارد که اولیای کامل (الاولیاء الکمل) [نیز] آن چهار سفر روحانی را، به همان معنایی که بر «امیرالمؤمنین» علی[ع] و اولاد او [ع] صدق میکند، داشته باشند و همین امر سبب میشود که پذیرفتن همان نتیجهگیری افراطی استاد آیتالله خمینی، میرزا محمد شاهآبادی، برای وی اجتنابناپذیر باشد; یعنی این که «اگر علی[ع] پیش از پیامبر ظاهر شده بود، همان کسی بود که (شریعة) را بنیاد مینهاد و خودش پیامبر میشد».
این جامعه آرمانی اسلامی (31) بارها در اندیشه سیاسی اسلام ظاهر شده است; و، به اعتقاد من، شیعیان امامی جدیترین مدافعان این جامعه آرمانی بودند و هنوز هم هستند; و به نظر آنان این مدینه فاضله به دست «مهدی [موعود(عج)]»، امام دوازدهم که غایب است، تحقق خواهد یافت.
در مورد [آیتالله] خمینی، سرشت اقتدارگرایانه حکومت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران روشن است; زیرا با اینکه برای مردم حقوقی قائل است، این امر را کاملا آشکار میکند که حرف آخر را فقیهحاکم خواهد زد."