خلاصه ماشینی:
"حال می خواهیم قدمی فراتر بگذاریم و بگوییم بی دلیل نیست که در رویکرد شیعی مفهوم امامت تنها در حکومت خلاصه نمی شود و امری بلند مرتبه همچون تأویل را نیز ـ که ما به مدخلیت عنصر انسانی (پیامبر و امام) در تحقق حقایق متن تعبیرش کرده ایم ـ شامل می گردد و در رویکرد سنی, امامت با محدود شدن در حکومت,و علم به تأویل با منحصر شدن به خداوند, مفهوم خود را از دست می دهند و به ترتیب, مترادف با خلافت و تفسیر می گردند.
از سوی دیگر, اگر رویکرد سنی, علم به تأویل را در انحصار خداوند می داند و برای انسان نقشی در تعین حقایق متن قائل نیست و اساسا چنان متن محور است که متن را بی نیاز از تعین می شمرد, بدان سبب است که در باب تنزیل, اعتقاد خاصی دارد و در این باب نیز نقشی برای انسان (پیامبر) قائل نیست.
ج) شأن سوم امامت: جانشینی پیامبر در امر ولایت بر مردمولایت مفهومی است ناسازگار با رویکردی که متن محور است و به جز گزاره های متن به هیچ چیز دیگر از جمله نقش تعین بخش شخصیت و حیات عنصر انسانی (رسول) وقع واقعی نمی نهد (رویکرد سنی); و سازگار با رویکردی که علاوه بر متن, بر نقش تعین بخش حیات و شخصیت رسول در نزول آیات قرآن از سوی خداوند تأکید دارد (رویکرد شیعی).
)16 اینان البته باید بدین سؤال پاسخ دهند که با این اعتقاد شیعه که امام را واجد تمام شئون نبوت, مگر شأن دریافت وحی, می داند و تفاوتی اساسی بین ولایت پیامبر و ولایت ائمه قائل نیست, چه می خواهند بکنند؟ دسته ای دیگر از صاحب نظران معتقد به مطلقیت ولایت نیز وجود دارند."