خلاصه ماشینی:
"دیدم اندر تیرگی لغزید دستی بر سر من نرم نرمک بوسه زد لعلی لب پر گوهر من اشک چشمی غلط زد افتاد بر چشم تر من نالهای جانگاه بر شد از کنار بستر من گفت کاری بیداد گر از عشق خویشم چند سوزی؟!
کم کمک بینم ز رنج عشق جانی خسته داری چشم شادی از گلستان جهان بر بسته داری چهرهای آشفتهداری، خاطری وارسته داری دل بجائی بسته و از عالمی بگسسته داری زان همی ترسم کز این پس مرغ خوشخوانی نبینم یعنی اندر بستر جز جسم بیجانی نبیم!
حیف باشد از کسی کاین کلک گوهر زای دارد کز پی شامی سیه چون مرغ شب آوای دارد دختری نا دلربا را دلبری ترسای دارد گیتی زیبنده را بر خود حصار نای دارد هرکه را خواهی رخت را بوسد و پایت ببوسد دفترت را بوسد و لعل گهر زایت ببوسد!"