خلاصه ماشینی:
"زیرا میان قرون نهم تا پانزدهم میلادی یک روش مالکیت مهمی در ژاپن برقرار بود(پرفسور هندا در حین ترجمه گفت مثل اقطاع زمان سلجوقی)و خاندانها هریک برای اینکه اصل و نسب و اهمیت تاریخی خود را به رخ یکدیگر بکشند مجموعههای وسیع از اسناد آبا و اجدادی جمع کرده بودند.
و یکی از کتب نزدیک به عصر حافظ است که چند بیت از آن شاعر را بدون اسم بردن ازو نقل کرده و آن ابیات در وصف شیرازست: خوشا شیراز و وضع بیمثالش خداوندا نگهدار از زوالش ز رکناباد ما صد لوحش الله که عمر خضر میبخشد زلالش میان جعفرآباد و مصلی صبا آمیز میآید شمالش به شیراز آی و فیض روح قدسی بخواه از مردم صاحب کمالش صبا زان لولوی شنگول سرمست* چه داری آگهی چون است حالش که نام قند مصری برد آنجا که شیرینان ندادند انفعالش *** شیراز و آب رکنی و این باد خوشنسیم عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است (*)-که فریدون توللی است برای من.
همانطور که وقتی یغمایی مریض میشد رضوی بیتابانه در پی طبیب و درمان میشتافت دو دوست قدرشناسند حق صحبت را-که واقعا یکی از دستبرد هیچ کلمهای از آنچه که یغمائی در سوگ او در یغما نوشته است اعراق نیست آفرینش باد که با چند کلمه توانسته است مکنونات درونی خود را بیان کند.
از ایرج دهقان هم یادی بکنم به مناسبت دو مقالهء خوب او در به زبان انگلیسی یکی در باب سلامان و ابسال جامی و دیگر در خصوص یکی از لهجههای محلی نزدیک نهاوند در مجلهء معروف مطالعات خاور نزدیک دانشگاه شیکاگو چاپ شده است و نیز از محمد علی جزایری مقالهای در باب ادبیات معاصر ایران مجلهء انجمن شرقشناسان آمریکا."