خلاصه ماشینی:
"زیرا اگر اینان مجموع و روایات صوت و قرائت و غنا را ملاحظه کنند و موارد مدح و ذم را با یکدیگر بسنجند و توجه داشته باشند که روایات معصومین در عصری صادر شده ست که غنا عملا در دستگاه سلاطین و اشراف و اهل فسق همراه با لهو و لغو و گناه بوده است و بیان ائمه در حرمت غنا،انصراف به مصادیق خارجی آن داشته است-نه معنای لغوی غنا-همانطور که از استدلالهای نهفته در خود روایات پیداست،هر گونه ابهام رفع خواهد شد،و مجبور نخواهند بود که قرائت قرآن یامدیحهسرایی و مرثیهخوانی برای اهل بیت اطهار و یا مارشهای نظامی و سرودهای جنگی که در زمان خود رسول خدا بوده است و یا سرودههای مفید و یا خواندن زنان خواننده در عروسیها را با تکلیف و استثنا از(غنا)خارج سازند،و خواهند دانست که همهء این موارد چون لغو و لهو و زور نیست، موضوعا از غنا بیرون است نه اینکه غنای شرعی باشد و حرمت آن از موارد مذکور استثنا شده باشد.
نیز باید دانست حداء(صدای مخصوصی است که برای سیر شتران به گونهء خاصی در حلقوم باز گردانیده میشود که در نتیجهء آن شتران از نشاط خاصی در هنگام سیر برخوردار میشوند)از غنا موضوعا بیرون میافتد نه از حکم آن استثنا شده است و اما روایتی را که میگوید پیامبر به عبد الله بن رواحة که بسیار خوش آواز بود فرمود:«حرک بالقوم فاندفع یرتجز و کان یجید الحداء»دلیل بر استثناء حداء از حرمت غنا نمیشود زیرا اولا-از نظر سند ضعیف است و ثانیا-از نظر دلالت."