وداع - مجله چیستا ادب و هنر

"پابلو-نرودا از شعرهای نخستین در سن 91 سالگی 3291 وداع در اعماق وجود تو،زانو زده، پسرک غمگینی،همانند من و نگاهمان می‌کند. برای این‌که در رگ‌های تو،زندگیش جاری شود باید زندگیمان را به هم پیوند دهیم. برای این‌که دستان او،زاده شود،از دستان تو، دست‌های من،باید قاتل عشق ما،باشد. برای این‌که دیدگانش به دنیا گشوده شود روزی،جاری شدن اشک را از چشم‌های تو،خواهم دید. عشق دریانوردان را دوست دارم،من- که می‌بوسند و می‌روند با پیمانی،ترک می‌کنند و هرگز،باز نمی‌گردند. در هر بندری،زنی چشم به راه است دریانوردان،می‌بوسند و می‌روند (به تصویر صفحه مراجعه شود) و شبی با مرگ همبستر می‌شوند در بستر دریا. ) من عشقی را دوست دارم،که داده می‌شود، با بوسه‌ها،بستر و نان. عشقی که می‌تواند،جاودانی باشد و می‌تواند،به تندی،پایان‌پذیرد. عشقی که می‌خواهد،آزاد باشد برای بازگشتن و عشق ورزیدن. می‌روم. غمگینم-همیشه غمگینم از میان بازوان تو آمده‌ام،نمی‌دانم به کجا می‌روم. از اعماق قلب تو،پسرکی با من وداع می‌گوید."