عزادار آسیمه جهانم من ادب و هنر

"شبا!شولا دریده بی‌دهان!فرود فانوس و فواره ورید ستاره را نمی‌دانی... پروانک پریرزاده در دهان دیو، مریمی‌های مدفون من، و سنگپاره پرانی که از اظطراب آینه می‌گذرد. کجا بجویمت ای آمرزش قلیل!؟ اینجا شد آمد مکرر مرگ است، تزویر غیظ و تب تگرگ است. شبا!شب کروچال بی‌چکامه!توان تماشای تبسم کودکانت نبود!؟ دریغا، تنها انعکاس مصیبت چشمان ملتی‌ست که در خواب فاجعه پیر می‌شوند. کدام سو، سوسوی تو نیست ای شد آمد مرگ، ای تب تگرگ!"