سنفونی خورشید - مجله چیستا ادب و هنر

"از دوست داشتن محمد خلیلی کاکل به کهکشان می‌افشانند، سینه بر هجوم تندرها می‌دارند و در رگبارها می‌خوانند صخره‌ها! -غرورشان را دوست دارم. در ژرفا همبسترند -دریاها- -پیوند آبی‌شان را دوست می‌دارم. با مشورت رنگ‌ها با تو سخن می‌گفتم -اگر نقاش بودم. با بی‌تابی گیتارم با تو سخن می‌گفتم -اگر کولی بودم. با خوشه‌های نور با تو سخن می‌گفتم -اگر آفتاب بودم. دریغا،هیچ نیم جز عاشقی که تنها با نگاهش سخن تواند گفت. از اعماق کهکشان‌ها زمین می‌خرامد و پیش می‌آید همچون رقصنده‌ای. همچون بهمنی. دریغا،هیچ نیم جز عاشقی که تنها با اشک‌هایش سخن تواند گفت. شکوفه‌های بادام شاید فراموش کرده‌اند خون مجنون را که چنین سپید و برهنه در باران می‌رقصند! مردگان شاید فراموش کرده‌اند نام تو را که چنین غمگنانه در خوابند! به تو،تو،تو تنها به تو لبخند می‌زدم -اگر رهگذری بودم. دریغا هیچ نیم جز عاشقی که تنها با گریزی از تو با تو سخن تواند گفت!"