بودن و نبودن، مساله این است! ادب و هنر

"این کودک اندیشه‌ به قدری عبوس است،که تا قلقلک نباشد،به هیچ لبخندی،لبخند نمی‌زند و«آه اگر می‌دانستم»که چگونه‌ می‌شود؛این کودک تن پرور کج خلق نازک‌تر از گل را که در وجود هر بنی هوشمندی«به‌طور معمول‌ خسبیده»تکانی داد،بیدار کرد و قلقلک داد،تا به خود بلرزد؛تا شاید چون مرداب بوی تعفن نگیرد. گوش‌ها درپی هم نوازی«نی»نسیم،آواز پرستو و صدای«رباب»سهراب،کارگر افغانی باغ-که مانند من به چهار چوب پنجره اکتفا نکرده و طبیعت را از طبیعت نظاره می‌کند-پرواز کرده و اندیشه را آن‌قدر به دنبال خود می‌کشد؛تا به تداعی‌گاه پرسش قدیمی می‌رساند،که آیا ممکن است؟!... این‌بار نیز،چون هربار که این پرسش را از خود می‌پرسم،عقل ظاهر به عاقل بودن عقل باطنم شک‌ می‌کند. ولی اگر«نبودن»وجود دارد؛چرا «بود»و«نبود»[به ظاهر]حداقل متفاوت‌اند؟و چرا می‌گوییم:«نه بود»؟آیا اگر«بودن»را ننویسیم»وجود نخواهد داشت؟و یا اصلا ما قادریم که«بودن»را ننویسیم و نگوییم؟قادر بودن،چه مفهومی دارد و چه‌ کسی آن را برای من و تو تعریف می‌کند؟و آیا ای مخالف من،بهتر نیست تو و من یک صدا بگوییم که اسرار ازل را نه تو دانی و نه من؟البته شاید هم بهتر نیست!!..."