خلاصه ماشینی:
"در تمام دیوان قاآنی، حرف خوب، کمتر میتوان یافت؛ اما به راستی خوب حرف میزند: دو زلف تابدار تو، به چشم اشکبار من بود چو تیره مارها، درون چشمهسارها استاد زنده یاد دکتر محمد جعفر محجوب مینویسد: «قاآنی 28 قصیده داشته که در هر یک از آنها، حرفی را حذف کرده بود» (2) جز این مورد که استاد محجوب نقل کردهاند تسلط او را به لفظ در شعر، از یک قطعه طنزآمیز او به وضوح میتوان دریافت: پیرکی لال سحرگاه به طفلکی الکن میشنیدم که بدین نوع همی راند سخن تتریاکیم و بی شششهد للبت صصصبر و تاتاتابم دررفت از تتتن طفل گفتا مممن را تتو تقلید مکن گگگم شو زبرم ای کککمتر از زن پیر گفتا وووالله که معلوم است این که که زادم من بیچاره زمادر الکن طفل گفتا خخدا را صصصدبار ششکر که برستم به جهان از مملال و ممحن مممن هم گگگنگم مممثل تتتو تتتو هم گگگنگی مممثل مممن (3) ءءء بهترین شاعران ما، آن بزرگواران خوش قریحه هوشمندی بودهاند که قرآن را الگوی خویش میدیدهاند و بر این انگاره و بر این بنیاد، هم معناگرا بودهاند و هم سخنگرا."