چکیده:
در تاریخ ایران بعد از اسلام،روشهای گوناگونی برای تدریس به کار رفته است.برخی از این روشها در محدودهء زمانی خاصی مورد استفاده بود و برخی دیگر با گذشت قرنها هنوز هم کارایی دارد.دورانهای شکوفایی فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی منشاء اثر در تحولات آموزشی و بویژه در شیوههای تدریس بوده است.در این نوشتار شیوههای تدریس از زاویهء رابطهء معلم و متعلم مورد توجه قرار گرفته و در مجموع،شیوههای مختلفی که از قرن دوم تا قرن سیزدهم هجری قمری در ایران کاربرد داشته بررسی شده است.در این بررسی پیدایش،دورا کاربرد، انواع،تحولات و معایب و محاسن آنها با توجه به معیارهای ارزشیابی متأخر مد نظر بوده است. بر همین اساس،پیشنهادها و راهکارهایی در تعمیم و تقویت روشهای بهتر و بهینهسازی روشهای متداولی که در زمرهء مواریث ملی و تاریخی ماست ارائه شده است.
خلاصه ماشینی:
"در تاریخ ایران بعد از اسلام،روشهای گوناگونی برای تدریس به کار رفته است.
این روشها در محدودهء زمانی خاصی مورد استفاده بود و برخی دیگر با گذشت قرنها هنوز هم
حفظ مطالب درسی و متون علمی در مراحل مختلف تاریخ ایران ارزش و اهمیت
نیز در بیان اشکال بهینهء روش تدریس راهکارهایی ارائه شده است که
دارد و اکنون نیز ارزش و اهمیت خود را داراست،«تمرین و تکرار به شکلهای مختلف است.
این روش در دورههای مختلف تاریخ ایران به کار رفته است.
اگر به بحث یا گفتگو یا مناظره یا تعلیم بپردازند بخوبی از عهده آن کار بر نمیآیند و این کوتاهی تنها به چگونگی آموزش و از دست رفتن آن روش تعلیمی
بنابراین از دیدگاه ابن خلدون مناظره با مباحثه مترادف است و در فرایند تعلیم و
البته در صورتی این روش مفید و مؤثر است که آگاهی و فهم شاگرد نسبت به
در مراکز علمی شیعی هم بزرگانی چون شیخ هاشم بن محمد حائری از متکلمان امامیه برای کسب علم مسافرتهای فراوان کرد(شهیدی صالحی،5731:
مدارس نیز به نام مهاجران بود یا برای برخی از مهاجران جبل عاملی ساخته شده بود؛ مثلا در مدرسه شیخ لطف الله که به نام شیخ لطف الله میسی است،خود وی تدریس
کارنامهء تعلیم و تعلم و تحولات مربوط به سبک و سیاق آن در ایران اسلامی بخشی از کارکرد و سهم و نقش ایرانیها در پیشبرد فرهنگ و تمدن اسلامی است و
و خلاقیتهای این ملت است که به صورت روشهایی در فرایند تعلیم و تعلم به کار"