درختها - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"(تصویرتصویر) فرصت سبز درخت‌ها مصطفی مباشر امینی کودک هر روز پیراهن ابریشمی و شلوارک سپیدش را می‌پوشید، دستان کوچکش را در دستان زمخت و بزرگ پدرش می‌گذاشت و با او به سر کار می‌رفت. کودک رها بود مثل پرنده‌ها و پروانه‌ها. کودک هم با آنها بود و کار کردنشان را نگاه می‌کرد. ابتدا آنها درخت تنهایی را پیدا می‌کردند و بی‌رحمانه با حرص و خشم بر پیکر او تبر می‌زدند. بدون درخت و جنگل زندگی سخت و دردناک بود. فقط یک درخت در جنگل باقی‌ مانده بود. آنها تمام درخت را بریده‌ بودند و فقط یک درخت،در وسط جنگل باقی مانده بود. کودک دوست داشت که درخت سرپا بماند. چقدر به خدا التماس‌ کرده بود که ای کاش جنس درخت از فولاد باشد و کوبه‌های تبر بر پیکر آن بی‌تأثیر باشد. آن درخت تمام امیدهای کودک بود. درخت تبر می‌خورد و استقامت می‌کرد اما زندگی او رو به پایان بود."