چکیده:
فرانشیز رابطهای است که در آن با انتقال حقوق مالکیت معنوی از اعطا کنندهی امتیاز به
گیرندهی آن، گیرنده با حفظ استقلال عمل، دست به فعالیتی هماهنگ در یکی از شاخههای
تولیدی، توزیعی و خدماتی در شبکهی متحد الشکل و یکسان میزند.
قرارداد فرانشیز با حجم بالا، شرایط خاص و مندرجات ویژهی خود، تعهدات و وظایف
خاصی را برای طرفین قرارداد ایجاد میکند و دارای قوانین و مقررات گستردهای است که در این
مقاله به آن پرداخته خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"» مؤسسهی حقوق بین الملل خصوصی، فرانشیز را چنین تعریف میکند: «فرانشیز یعنی حق اعطا شده از طرف شخص مجاز و صلاحیتدار به شخص دیگر، در مقابل عوض مالی مستقیم یا غیرمستقیم، جهت اشتغال به تجارت کالا و خدمات تحت مالکیت گیرندهی امتیاز و مطابق با سیستم طراحی شده به وسیلهی اعطاکنندهی امتیاز، شامل دانش تجربی (3) و مشاوره، هدایت در اساس روش، نظارت عملی، ممتد و واقعی و شراکت واقعی به وسیله علایم تجاری، علایم خدمات، نام تجاری یا نشان طراحی شده به وسیلهی اعطاکنندهی امتیاز و...
2. تعهد به حفظ دانش تجربی، اسرار تجاری و روشهای مربوط به فرانشیز (همان، ص150): گیرندهی امتیاز متعهد است دانش تجربی و اطلاعاتی را که اعطاکنندهی امتیاز دربارهی حقوق مالکیت معنوی خود به او انتقال داده است، فقط در شبکهی فرانشیز به کار گیرد و از هر گونه استفاده از آنها خارج ازموضوع قرارداد بپرهیزد.
ب) مسئولیت اعطاکننده و گیرندهی اصلی در برابر گیرندگان فرعی امتیاز: رابطهی هر یک از گیرندگان فرعی در برابر گیرندهی اصلی رابطهای کامل و قراردادی است که اصول گفته شده در سطور قبل بر آن حاکم است، اما در رابطه این گروه با اعطاکنندهی اصلی امتیاز، با توجه به اینکه رابطهی قراردادی مستقیمی بین آنها وجود ندارد، نمیتوانند در برابر یکدیگر به مسئولیت قراردادی متوسل شوند، مگر اینکه در قرارداد اصلی و یا قراردادهای فرعی در این مورد شرطی گنجانیده شده باشد، ولی نبود رابطهی قراردادی معمولا رافع مسئولیت و نقش نظارتی اعطاکنندهی اصلی نیست و وی میتواند هرکجا که با اشکالی در عملکردها مواجه شود، برخورد، و درصورت لزوم اقدام به اقامهی دعوی نماید."