خلاصه ماشینی:
"دیوان عزیز حافظ ادعانامهی نژاد ایرانی و فرهنگی ایرانی و تمدن ایرانیست بر علیه شیوهی سامیپسندانهیی که مرد متعصب قساوت پیشهی محتسب کرداری چون مبارز الدین محمد بر مردم آزادهی ایران تحمیل کرده است.
طنز گزندهی حافظ جلوهی دیگریست از خشم در درون خفته و در گلو گرهخوردهی مردم صاحبدل و آزاد ایران و به همین دلیل از چنان«قبول خاطری»در طول قرون و اعصار برخوردار بوده است.
نمیگویم در طول این سالهای دور و دراز تاریخ پرنشیبوفراز ایران از خشونت و تفتیش دینی و جنگهای مذهبی به کلی برکنار مانده است.
خواهمت زین راه دور ای مهربان با صد امید تا که بنیوشی پیام و بشنوی آوای من اعتباری نیست بر این روزگار کجمدار تاچه خواهد زد رقم،امروز یا فردای من؟ گر نیایی گر نیابی باز ما را انجمن صد فسوس و آه از من،وای تو،صد وای من از خدا خواهم شما را عزت و توفیق و حال آفرینها بر شما و طبع گوهرزای من"