خلاصه ماشینی:
بنابرآن چون آقای محترم مقتدری در مضمون منتشرهء شماره(209)آن مجلهء وزین باز هم روی همان علاقه دیرین بفرهنگ سرزمین ما،وعدهء اشاعهء امثال افغانی را دربارهء زنان بخوانندگان گرامی دادهاند،خواستم تا قبلا"در زمینه توجهشانرا به نقل و نشر درست و ثقهء امثالی اگر از ما بدسترس داشته باشند،جلب و نیز توضیح نمایم که در یک مثل پشتو که آقای مقتدری در همان مقاله خود آوردهاند نیز چند اشتباه وجود دارد که بایست برای تنویر ذهن خوانندگان آن نامه ذیلا"بعرض برسانم: مثل پشتوای که جناب مقتدری(دودی ز ما خوی چو چویه سلاخان کوی)آورده هم دچار انحراف لفظی بوده و هم تحریف معنوی در آن رخ داده است،زیرا شکل صحیح و درست هجائی و عبارت اصل آن این است که مردم ما بافراد ابنالوقت و دورنگ و دورو میگویند:(دودی ز ما خوری توتو په سلاخ خانه کوی).
باید عرض کنم این رباعی را که صحیح مصراع اولش اینست:(منع ما زاهد مکن آئینهء ذاتیم ما الی آخر این بنده شصت سال پیش در پشت جنگ کهنهای نوشته دیدم که به خط بدی نوشته و مصراع اول را غلطتر از اینکه برای این مجله نوشتهاند اینچنین نوشته بود(زاهدا منعم مکن آئینهء پاکیم ما)که چون بنظر من که تازه به کار نوشتن و خواندن شعر پرداخته بودم نادرست میآمد نزد برادر استادم ادیب بیضائی برده استفسار کردم او جواب داد درستش اینست: (منع ما زاهد مکن آئینهء ذاتیم ما)مقصود این است که این رباعی از آقای دودی نیست شاید جناب ایشان در آنحال این رباعی که در نظرش بوده با تغییر جملهء اولش آنرا مورد استفاده قرار داده باشد هرچند گمان نمیکنم که او چنین جرأتی داشته که بشیخ نجفی بگوید(گر توئی زان پاردم سائیدههای مدرسه)بهرحال این رباعی از آقای حسین دودی نیست.