چکیده:
روش«گفتاری-شنیداری»تأثیر و نفوذ زیادی روی تدریس زبان بین سالهای 1950 تا 1970 داشت.این روش برای اولین بار در دوران جنگ جهانی دوم در ایالات متحده گسترش یافت و براساس زبانشناسی ساختارگرایی و روانشناسی رفتارگرایی استوار بود. زبانشناسان توصیفی با اتکا به هدفهای رفتارگرایانه در مورد الگوهای یادگیری،بر این باور بودند که یادگیری زبان عمدتا فرایند تشکیل عادتهای مناسب زبانی است.در این روش،یادگیری نه به عنوان یک فرایند ذهنی،بلکه به عنوان یک شیوهء مکانیکی در نظر گرفته میشد. از ویژگیهای بارز روش گفتاری-شنیداری،تمرینات فراوان شفاهی است.در این روش،گفتار و تمرین اهمیت زیادی دارند و دستور زبان و ترجمه کماهمیت تلقی میشوند.دستور زبان نیز از طریق تمرینات الگویی و به صورت استنتاجی یاد گرفته میشود. هدف اصلی این روش رساندن دانشآموزان به آن مرحله از دانش زبانی است که بتوانند،زبان خارجی را بهطور اتوماتیک و ناخودآگاه، همانند اهل زبان به کار ببرند. روش گفتاری-شنیداری در آن سالها در کشور آمریکا به دلیل تماس زیاد با زبان خارجی و تمرینات مداوم و دائمی بسیار بود.این روش هنوز هم در بسیاری از برنامههای آموزشی مورد استفاده قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود)
(به تصویر صفحه مراجعه شود)
(به تصویر صفحه مراجعه شود) Method
روش«گفتاری-شنیداری»تأثیر و نفوذ زیادی روی تدریس زبان بین سالهای 1950 تا 1970 داشت.
این روش برای اولین بار در
زبانشناسان توصیفی با اتکا به هدفهای رفتارگرایانه در مورد الگوهای یادگیری،بر این باور بودند که یادگیری زبان عمدتا فرایند
در این روش،یادگیری نه به عنوان یک فرایند ذهنی،بلکه به عنوان یک شیوهء مکانیکی در نظر
از ویژگیهای بارز روش گفتاری-شنیداری،تمرینات فراوان شفاهی است.
در این روش،گفتار و تمرین اهمیت زیادی دارند و
دستور زبان و ترجمه کماهمیت تلقی میشوند.
دستور زبان نیز از طریق تمرینات الگویی و به صورت استنتاجی یاد گرفته میشود.
هدف اصلی این روش رساندن دانشآموزان به آن مرحله از دانش زبانی است که بتوانند،زبان خارجی را بهطور اتوماتیک و ناخودآگاه،
روش گفتاری-شنیداری در آن سالها در کشور آمریکا به دلیل تماس زیاد با زبان خارجی و تمرینات مداوم و دائمی بسیار بود."