چکیده:
سبک یکسویه که در روشهای سنتی تدریس دستور زبان به کار گرفته میشد،به جداسازی ساختارهای دستوری از متن در کتابهای درسی منجر شد.بدین معنی که به فراگیران جملات مجزا داده میشد که از آنها انتظار میرفت از طریق تمرینهایی مانند تکرار،تغییر وضعیت و دگرگونی ساختاری،آنها را ملکهی ذهن خود کنند.هدف از این تمرینها این بود که فراگیران تسلط صوری و بیانی پیدا کنند اما آنها اغلب فرصتهای کشف ساختارهای دستوری در متن را پیدا نمیکردند و در نتیجه توانایی پیدایش مهارتهای پردازشی-قابلیت استفاده از زبان برای برقراری ارتباط-از حد معمول مشکلتر میشد.زیرا فرصت دریافت ارتباط اصولی که بین شکل ساختارها،معنای آنها و کاربردشان وجود دارد ایجاد نمیشد. در تحقیق فعلی سعی شده است روش پردازشی تدریس دستور زبان با روش سنتی آن از نظر تأثیرشان بر روی دو گروه از دانشجویان مقایسه شود.نتایج تحقیق نشان داد دانشجویانی که به آنها دستور زبان بر اساس روش رویهای و مبتنی بر درونداد تدریس میشود بطور قابل ملاحظهای تونایی نگارش در سطح بالاتری نسبت به گروه دیگر کسب میکنند.
خلاصه ماشینی:
"on University Students
(Lingnist),Alameh Tabatabaie University,
سبک یکسویه که در روشهای سنتی تدریس دستور زبان به کار گرفته میشد،به جداسازی ساختارهای دستوری از متن در
بدین معنی که به فراگیران جملات مجزا داده میشد که از آنها انتظار میرفت از طریق تمرینهایی مانند
هدف از این تمرینها این بود که فراگیران تسلط صوری
و بیانی پیدا کنند اما آنها اغلب فرصتهای کشف ساختارهای دستوری در متن را پیدا نمیکردند و در نتیجه توانایی پیدایش مهارتهای
پردازشی-قابلیت استفاده از زبان برای برقراری ارتباط-از حد معمول مشکلتر میشد.
شکل ساختارها،معنای آنها و کاربردشان وجود دارد ایجاد نمیشد.
در تحقیق فعلی سعی شده است روش پردازشی تدریس دستور زبان با روش سنتی آن از نظر تأثیرشان بر روی دو گروه از دانشجویان
نتایج تحقیق نشان داد دانشجویانی که به آنها دستور زبان بر اساس روش رویهای و مبتنی بر درونداد تدریس میشود
کلید واژهها:تدریس پردازشی-فعالیتهای ساختاری مبتنی بر دادهها-توانایی نگارش."