آمیزش دلپذیر خیال و واقعیت: نگاهی به نمایش «دوستت دارم با صدای آهسته» به کارگردانی زهرا صبری معرفی و نقد

"کاربرد مناسب دکور ساده‌ نمایش برای نشان دادن آسانسور که‌ شامل چند قاب چوبی بود و امکان‌ تغییر آن به اتاق عکاسی و بهره‌گیری‌ سمبلیک از لباس سفید برای زنان که‌ نشان از هستی از دست رفته زندگی‌ آنان دارد-بویژه در زن میانسال که‌ به مدد خروارها بزک و در میان لباس‌ عروسی و تعصبش در مورد سن و جوانی خود،در تلاش بازیافتن آن‌ است-و استفاده از نقش پررنگ‌ موسیقی در ارائه فضای صحنه،در کنار بازی قابل تحسین ژاله صامتی‌ را باید از دیگر نکات مثبت این نمایش‌ ارزیابی کرد که سبب شد تماشاگر شتابزده جشنواره که عجله داشت از سالنی به سالن دیگر برود تا پایان‌ نمایش دوام آورد و کمتر تماشاگری‌ در حین اجرا سالن را ترک کند."